بریده‌های کتاب زهرا عارفی پور

چقدر دعای کمیل شبیه کعبه است! هم سراسر خداست و هم بوی علی می‌دهد.

حالا "سیتی آف پرافیت محمد" همین‌قدر برایم غریب و رویایی بود. چه خوب که مسلمان بودم و آمده بودم شهر پیغمبرم. اصلا یک شهر چقدر باید خوشبخت باشد که بااینکه پیغمبر توی هیچ کدام از خانه هایش به‌دنیا نیامده و هیچ کدام از کوچه های خاکی اش میزبان قدم های کودکی او نبوده، اما تا ابدالدهر سند بخورد به نامش و بشود " مدينة الرسول"

یک دفعه از دهانم پرید و گفتم:(( چون دوستت دارم.)) این اولین باری بود که این حرف را میزدم.. دیدم سرش را گذاشت روی زانویش و های های گریه کرد . خودم هم حالم بد شد . رفتم آشپزخانه و نشستم گوشه ای و زار زار گریه کردم. کمی بعد لنگان لنگان آمد بالای سرم .‌ دستش را گذاشت روی شانه ام ، گفت:((یک عمر منتظر شنیدن این جمله بودم قدم جان . حالا چرا !؟ کاش این دم آخر هم نگفته بودی . دلم را می لرزانی و می فرستی‌ام دم تیغ.)) من هم تورا دوست دارم . اما چه کنم!؟ تکلیف چیز دیگری است.