بریده‌های کتاب midazolam+fentanyl

بیشتر اوقات کافی بود ساکت بمانم. من متوجه شده بودم اگر زمانی که از من انتظار می رود عصبانی شوم خاموش باشم، صبور به نظر می‌رسم. اگر وقتی که قرار است بخندم سکوت کنم، جدی‌تر به نظر می‌آیم و اگر زمانی که از من انتظار می رود گریه کنم ساکت باشم قوی جلوه می‌کنم. سکوت قطعا راه‌حلی طلایی بود.

لازم بود عوض اینکه خیال کنی شجاعت در وجود یک مرد تفنگ به دست تجسم پیدا می‌کنه، شجاعت واقعی را ببینی. آدم از پیش می‌دونه که شکست می‌خوره و معهذا شروع می‌کنه. اعم از اينکه موفق بشه یا نه نتیجه هر چه باشه تلاش می‌کنه و جلو میره. احتمال برد خیلی کمه، اما گاهی هم آدم می‌بره، خانم دوبز با جثه چهل و چهار کیلویی اش برنده شد. چیزی که می‌خواست به دست آورد. وقتی مرد به هیچ چیز و هیچ کس وابستگی نداشت. او شجاع ترین آدمی بود که من می‌شناختم.

در تمام مدت زندگی‌ام نداهای غریزی با این قاعده مرا راهنمایی کرده بودند:اگر فقط به خودت اتکا کنی احتمال موفقیتت بیشتر است.

در تمام مدت زندگی‌ام نداهای غریزی با این قاعده مرا راهنمایی کرده بودند:اگر فقط به خودت اتکا کنی احتمال موفقیتت بیشتر است.

اما یاد بگیر که هیچ کس را تا حد مرگ دوست نداشته باشی، چون دیر یا زود بابتش رنج می‌بری.

به نحو مبهمی فکر کردم مادرم تمام این مدت ته چاه چه می‌کرد. درصدد بود چه کند؟ چه کار می‌توانست بکند؟ زن بیچاره از من گریخته بود، از آن صحنه‌ی وحشتناک، از تقدیر خودش. جانش به لبش رسیده بود. گاهی این طور می‌شود. ناگهان آدم دلش می‌خواهد همه چیز را تمام کند.

باری، درست که فکر می‌کردم، در تنه یک درخت خشک نبودم. بدبخت تر از من هم پیدا می‌شد. وانگهی این یکی از عقاید مادرم بود و آن را غالباً تکرار می‌کرد که انسان بالاخره به همه چیز عادت می‌کند.