بریده‌ای از کتاب بادام اثر وون پیونگ سون

بیشتر اوقات کافی بود ساکت بمانم. من متوجه شده بودم اگر زمانی که از من انتظار می رود عصبانی شوم خاموش باشم، صبور به نظر می‌رسم. اگر وقتی که قرار است بخندم سکوت کنم، جدی‌تر به نظر می‌آیم و اگر زمانی که از من انتظار می رود گریه کنم ساکت باشم قوی جلوه می‌کنم. سکوت قطعا راه‌حلی طلایی بود.