بریده‌های کتاب 김소희

توی افغانستان کودکان بسیاری هست، ولی کودکی زیادی نیست

گفت: 《 می دانم.》آدم هایی که دل و زبان شان یکی ست، این جوری هستند. به خیالشان بقیه هم مثل خودشان هستند.

قلب آدم چیز عجیبیه، تا وقتی که چیزی مال اون نیست، آرزو میکنه که اونو داشته باشه، اما به محض اینکه به دستش میاره، مثل یک گل چیده شده رهاش میکنه تا پژمرده بشه!

گاهی اون چیزی که فکر می‌کنیم بَده، آخرش خوب میشه و اون چیزی که همیشه خواهانش بودیم، در نهایت بهمون آسیب میزنه.

بزرگترین زیانِ دلبستگی به این دنیا، شریک و هم سفره شدن با آدم های پست و زبونی است که به آن مغرورند.

گاهی خوب و بد صرفاً نحوه دید ما به دنیاست.

تو تابستان آن سال، مرده بودی. درحالی که از بدن من خون می رفت، جسم تو در حال پوسیدن بود و بخشی از زمین شده بودی.

((هیچ آینده ای به اون بزرگی که تصور میکنی نیست. فقط زمان حالِ هیجان انگیز و رویاهای شبانه وجود داره.))

«هرچیزی اگر به اندازهٔ کافی و مداوم تکرارش کنی، معناش رو از دست می‌ده. اول فکر می‌کنی داری اون رو یاد می‌گیری، اما با گذشت زمان احساس می‌کنی معنای اون تغییر می‌کنه و رنگ می‌بازه. بعد، بالاخره گم می‌شه. کاملاً رنگ می‌بازه تا سفید بشه.»

بدترین چیز این بود که وقتی حالم خوب نبود باید یه طوری رفتار میکردم که انگار حالم خوبه. هر شب گریه میکردم و برای خودم دل می سوزوندم که نمیتونستم راجع به دردم حرف بزنم. نمیدونم اگه میتونستم مثل تو باشم، سر جام بشینم و همه چی رو رها کنم، زندگی برام طور دیگه ای پیش می‌رفت یا نه. اشکام بند نمی اومدن، اما میدونی، وقتی حس و حال گریه داریم باید بذاریم اشکامون سرازیر بشن. جلوگیری از ریزش اشک ها باعث میشه زخم هامون دیرتر التیام پیدا کنن