بریده‌های کتاب سپیده

به نظرم هرکسی یک قصر آبی دارد. فقط هرکسی برای آن اسم مخصوص خودش را دارد.

زندگی نمی‌تواند به خاطر ظهور تراژدی از حرکت بماند...

«زندگی‌ام خالی بوده، خالی. هیچ چیزی از خالی بودن بدتر نیست. هیچ چیز!»

ترس گناه اصلی است. تقریبا تمام شر های دنیا ریشه در این دارند که یک نفر از چیزی می‌ترسد. ترس یک افعی لغزان سرد است که به دور آدم چنبره میزند. زندگی با ترس، وحشتناک و مهم تر از همه، خفت‌بار است.

لحظه ای که یک زن متوجه می‌شود هیچ دلیلی برای زندگی کردن ندارد، نه عشق، نه وظیفه، نه هدف و نه امید، لحظه ای به تلخی مرگ است... (پ.ن: صد البته که این قضیه فقط مختص خانم ها نیست...)

همیشه همینطور است. یک روز اتفاقی می‌افتد و همه می‌گویند:«درست است ولی فلانی بود که...»

+می‌دانم که والی بزدل است، اما کشیش کجاست؟ -زیر صلیب مسیح خروپف می‌کند! آمد حواس این جماعت را پرت کند ولی خودش آنقدر مست شده که توی کلیسا پس افتاده!

حماقت چشم‌شان را کور کرده. نمی‌توانند حقیقت را ببینند. نمی‌خواهند به اشتباه‌شان اعتراف کنند.

هنر همیشه برای بیننده نیست. گاهی اوقات خلاقیت می‌تواند به معنای نجات و رهایی یک هنرمند باشد.

راه های زیادی برای مبارزه وجود داره، اما تلاش برای عدالت همیشه ارزش جنگیدن رو داره.

عذرخواهی نیاز به قوی بودن داره.

Perhaps he would ask me what books mean to me, I would tell him that it means living another life

راحتی و آزادی می‌توانند عباراتی کاملا نسبی باشند.

«کسی که با چشماش برادر مرده خودش رو می‌بینه، بچه نمی‌مونه. کسی که مرگ پدر بی گناهش رو جلوی چشمای همه می‌بینه، دیگه بچه نیست». امیلیا

ناامیدی خطرناک بود، حداقل تا حدی، چون همیشه در پس ناامیدی، شیطانی پنهان گشته‌. ناامیدی احساسی منفعلانه بود که نتیجه مثبتی از آن حاصل نمی‌شد.

روح بشر، به شدت اعجاب برانگیز است. قوی ترین بخش از وجود ماست که زیر بار انواع فشارهای گوناگون له شده، اما به ندرت درهم می‌شکند. در بدن نحیف و لغزش پذیر ما اسیر گشته، اما آزاد و رهاست.

Just because something seems impossible doesn’t mean that you shouldn't try

Things aren't always the way they're supposed to be