بریده‌های کتاب سپیده

بهتره دوست داشته باشی و صدمه ببینی تا اینکه بی عشق زندگی کنی.

این ذات و ماهیت دنیاست: وقتی چیزی رو می‌سازیم، اغلب چیز دیگه‌ای رو در این فرآیند نابود می‌کنیم.

یک زندگی راحت چیز زیادی به شما نخواهد آموخت.

بانو، اعتقادات کسی رو صرفا به خاطر اینکه درکشون نمی‌کنین، زیر سوال نبرین.

هرجور دوست داری فکر کن ؛ اما دوباره منو احمق خطاب نکن. اجازه نمیدم به خاطر بیان عقیده‌م منو تحقیر کنی! -الند

درواقع، آدمای ساکت و سربه‌زیر همون اشخاصی هستن که بیشتر باید حواست بهشون باشه.

شخصیت همه پیچیده تر از اونیه که اولش نشون میدن.

وقتی از چیزی زیاد استفاده کنی، به راحتی ارزشش رو فراموش می‍کنی. اون وقته که برات عادی میشه... برات یه ابزار میشه.

ما انسان ها خیلی خوب از همدیگه سوءاستفاده می‌کنیم...

نقص ها و عیب ها شخصیت انسان را شکل نمی‌دهند؛ بلکه نحوه غلبه‌اش بر نقص هایش شخصیتش را می‌سازد.

تعجب می‌کنی اگه بدونی مردم قابلیت فراموشی چه چیزایی رو دارن...

خندیدن باعث نمی‌شد مشکلات ناپدید شوند؛ فقط چند لحظه به ذهن‌شان استراحت می‌داد.

انسان می‌تونه واکنش های عجیبی نشون بده. باور های ما اغلب زمانی که باید بسیار ضعیف بشن، در قوی ترین حالت خود قرار می‌گیرن. این ماهیت امیده.

قدرت بار سنگینی است که بر دوش می‌کشی. سعی کنید قدرت زنجیر بر دست و پای‌تان نزند.

به خاطر دیدن یه ذره ابریشم، خاکستر رو فراموش نکن.

اگر بشریت برای همیشه جنگ و نزاع هایش را کنار می‌گذاشت و متحد می‌شد، چه شگفتی هایی بدست می‌آمد و چه پیشرفت هایی صورت می‌گرفت؟ به نظرم حتی امید داشتن به چنین چیزی هم محال است. یک امپراتوری واحد و متحد از انسان ها؟ هیچوقت چنین چیزی رخ نمی‌دهد...

مردم باارزش هستن، بانو وین؛ بنابراین عقایدشون هم باارزشه.

خونه جاییه که بتونی خودت باشی.

ما باید همیشه برای چیزایی که دوست داریم وقت بذاریم، اگه این کارو نکنیم ممکنه یادمون بره چطور خوشحال باشیم.