بریده‌های کتاب ساراایرانپور

این رفیق تونيست كه تورا خواريامعتاد مىكند؛ جيزهايى دردرون توهست كه زمينة رفاقت توبا چنين فردى است وازاينجاست كه ضربه مى خورى و آسيب مىبينى. يعنى محوردوستهاى بيرونى انسان، ريشه هاى اخلاقى درون انسان است ودوستان داخلى وجود انسان هستند كه زمينه دوستى هاى بيرون رافراهم میکنند.

در این روزها فهمیدم که مردم کوبا در لحظه زندگی می‌کنند. هیچکس یادی از سال‌های تلخ و شیرین رفته نمی‌کند و در عین حال آدم‌هایی هم نیستند که نگران آینده باشند.آنچه دارند را خرج می‌کنند و از آن لذت می‌برند تا فردا چه می‌شود. میشود راننده تاکسی را دید که روی تاکسی چرخش دارد چرت می‌زند و خیلی هم به دنبال شکار مسافر و قاپیدن آن از دست همکارش نیست. او در این لحظه حال می‌کند که در آفتاب لم بدهد و از آن لذت ببرد.

نمی‌تونم دست زنم رو بگیرم ببرم جایی که خانواده امام حسین رو به اسارت بردن. نمی‌تونم توی جایی مثل کربلا،دنبال هتل و آسایش خانوادم باشم،اون وقت پای روضه اسارت عمه زینب و حضرت ربابم بشینم.

ما نماز میخواندیم تا رفع تکلیف کرده باشیم،اما دقیقا میدیدم که احمد از نماز خواندن و مناجات با خدا لذت میبرد.

من هنوز جز یک انسان سرگشته خویش گم کرده ی خار مغیلان در پا لنگ لنگان، تشنه و گرسنه در جستجو، هیچ کس نیستم، و دردم این است که حتی نمیدانم در جست و جوی چه چیزم و در پی اثبات چه چیز.

نماز صبح بچه ها به راز و نیازی دوستانه تبدیل شده بود.نوجوانانی که در طول عمر خود حتی یک گناه کوچک هم انجام نداده بودند،در آستان حضرت دوست سر به سجده گذاشته و مشغول استغفار بودند.با دیدن این همه زیبایی،احساس کوچکی میکردم.کوچکترین گناهانم در برابرم به منزله کوهی بزرگ خودنمایی میکرد.من هم نماز صبحم را خواندم ولی مثل همیشه یا حواس پرتی.