بریده‌های کتاب ثنا

جیمی و کلودیا، هر دو این مهارت را پیدا کرده بودند که به اندازه کافی به یک گروه نزدیک بشوند، اما هیچ وقت جزئی از آن نباشند.

وقتی آدم یک نامه بی‌ادبانه یا کنایه آمیز دریافت می‌کند، حق دارد عصبانی بشود، اما با نامه‌ای مثل این که مودبانه آدم را خیط می‌کند، چه کار باید کرد؟

- هیچ وقت به فکر آقای وینتربورن نرسید که به من چای تعارف کند. وینتربورن جواب داد: ولی نصیحتتان کرده‌ام. دیزی با صدای بلند گفت: من چای کم‌رنگ را ترجیح می‌دهم.

بیش از هر وقت توی زندگی‌اش دوست داشت جایی دیگر باشد، هر جایی. باز هم احساس کرد توی نمایش دیگران گرفتار شده، نمایشی که او در آن نقشی کاملا بی اهمیت داشت و از پی‌رنگش هم به هیچ‌وجه نمی‌شد سردرآورد: تراژدی که به نقطه اوجش رسیده بود، یکی از بازیگرها لبخند زده و پرسیده بود آلو خشک دلشان می‌خواهد یا نه.

گینا احساس کرد اتفاقی که دارد برایش می‌افتد ورای چیزی است که بتواند هضمش کند، ورای چیزی که به هر نحوی بتواند تحمل کند. بعضی وقت‌ها کابوس‌ها می‌تواند چنان بی‌رحمانه، چنان مهلک، چنان هراس آور و چنان مایوس کننده باشد که نتوانی کاری بکنی جز اینکه هق هق گریه و ناله کنی تا کسی بیاید بیدارت کند.

اگر با این نفرت به او نگاه نکند، باید نگران شد، چون نفرت به آدم توانایی ادامه راه می‌بخشد؛ ساختاری شکننده را حفظ می‌کند، تار و پودرها را به هم می‌بافد، طوری که خلا بر همه چیز مسوولی نشود.

هر ماه باید چند راس را بکشند تا او بتواند شهریه‌ی خانه سالمندان پدرش را بپردازد؟ چند انسان را باید برایش سلاخی کنند تا فراموش کند چه طور لئو را در تختش گذاشت، رویش را پوشاند، برایش لالایی خواند و روز بعد دید در خواب مرده؟

کلمات سنیور اورامی دنیایی کوچک و کنترل شده را بنا می‌کنند که پر از شکاف است؛ دنیایی که شاید با یک کلمه نامتناسب ترک بردارد.

What shall we do with all these corpses on our hands…

Learn from Gatsby, from the lonely, isolated Gatsby, who also tried to retrieve his past and give flesh and blood to a fancy, a dream that was never meant to be more than a dream.

Whoever we were - and it was not really important what religion we belonged to, whether we wished to wear the veil or not, whether we observed certain religious norms or not- we have become the figment of someone else’s dream.

Our class was shaped within this context, in an attempt to escape the gaze of the blind censor for a few hours each week.

لی‌ لی از مسیر حرکت جمع دور بود و برای اولین بار احساس کرد که مطلقا تنهاست. هیچ‌کس به او نگاه نکرد، انگار هیچ‌کس از حضور او آگاه نبود؛ لی لی اعماق اقیانوس بی اهمیت بودن را می‌کاوید و زیر بار بی اعتنایی آن جمع، درد تند و تیزتر امیدهای برباد رفته را نیز احساس می‌کرد.

برای قلبی پاره‌پاره که نزدیکی انسان‌ها برایش هیچ آرامشی در پی ندارد، اتاق شاید چون یک انسان بازوانش را بگشاید، اما کسی که همه چاردیواری‌‌ها برایش یکسان‌اند، در چنین ساعاتی همه جا یک تبعیدی است.

گرتی مثل همه کسانی که داشتند غرق می‌شدند احساس کرد که غرق شدن در مقایسه با درد ناشی از تقلا برای رسیدن به سطح هیچ نیست.

بی‌خواب شدن هولناکه…همه چیزهای وحشتناک کنار تخت می‌ایستن ‌و به آدم خیره می‌شن…

من از گودترین اعماق هم بیشتر سقوط کردم، چون همون چیزهایی رو دریافت کردم که اون‌ها کردن و برعکس اون‌ها بهاش رو نپرداختم.

لی لی می‌دانست که جامعه بیش از هر چیز از کسانی منزجر است که نفهمیده‌اند چطور از آن بهره ببرند.

آن روز، روز تن دادن به امیال ناگهانی و گریز بود.

لی لی بارت قربانی تمدنی بود که او را به وجود آورده بود، چنان علنی و آشکار که پنداری حلقه‌های دست‌بندش چون غل و زنجیر او را به سرنوشتش بسته بود.