بریده‌های کتاب سمانه بهمنی

بگذار عظمت در نگاه تو باشد، نه در آن چیزی که به آن می نگری...

از من می پرسید چرا به پول احتیاج دارم. چه پرسش عجیبی! پول...همه چیز است!

زندگی بی معناشده بود و این تکرار روزمرگی، زندگی دستمالی شده ی دمِ دستی، کاروان مسخره ی شب و روز که زنجیرشده از پس همدیگر می رفت و می رفت، اما هیچ وقت تمامی نداشت، گله های عظیم گاو و گوسفند که به مسلخ برده می شدند و جوی خون، یا نه، رودخونه ی خون در خاک غرق می شد تا زمین جان بگیرد، همه و همه به این خاطر بود که آدمی کمی بیشتر عمر کند تا شاید در بقیه‌ی زندگی اش یک گاو بیشتر بخورد؟؟ مرگ چقدر دست نیافتنی و دور و غریب می آمد.

همه ی درد من این بود که یا می خواستند آدم را بپوشانند و پنهان کنند، و یا تلاش می کردند لباس را بر تن آدم جر بدهند، و ما یادگرفتم که بگریزیم. اما به کجا؟ مرز بین این دو کجا بود؟ کجا باید می ایستادیم که نه اسیر منادیان اخلاق باشیم و نه پرپرشده ی دست پرندگان بی اخلاق؟

"شر نیاز داره که خودش رو جلوه گر کنه تا آن ها ارزش خوبی را درک کنند."

وحشت در یکایک آدم های آن ساحل و در آن بعدازظهر که زیبایی اش نفس گیر بود وجود داشت‌. وحشتِ تنهابودن،وحشت تاریکی که تخیلاتشان را با شیاطین پر می کرد،وحشت انجام کاری خلاف قاعده ی رفتارخوب،وحشتِ قضاوت خدا،حرف مردم،قانون که هراشتباهی را مجازات می کند،وحشت سعی کردن و ناکام ماندن،وحشت از موفقیت و اجبار به زندگی توأم با حسادت به دیگران،وحشت عشق ورزیدن و جواب رد شنیدن،وحشت درخواست اضافه حقوق،قبولِ یک دعوت،رفتن به جایی جدید،ناتوانی از صحبت به زبانی خارجی،از نگذاشتن تاثیردرست،پیرشدن،مردن،متمایز شدن به خاطر عیوب،متمایزنشدن به خاطر محاسن،بی توجه ماندن چه به خاطر عیوب و چه محاسن. وحشت‌.وحشت.وحشت.زندگی قلمروی وحشتی بود،درسایه ی گیوتین..