بریده‌ کتاب‌های Roshi

تو شاید وحشتناک باشی. ممکن است همه‌ی چیزهایی که درباره‌ات می‌گویند واقعیت داشته باشد، ولی برای من اهمیتی ندارد.

گفت:«می‌دانی، من هیچ‌وقت واقعا زندگی نکرده‌ام. من فقط نفس می‌کشیدم. همه‌ی درها همیشه به‌رویم بسته بودند.»

والنسی گفت:«می‌دانید همه‌ی ما مرده‌ایم، تمام خاندان استرلینگ. فقط بعضی‌هایمان دفن شده‌اند و بعضی هنوز دفن نشده‌ایم. این تنها تفاوت بین ما و آن‌هاست.»

«هیچ‌کس همه‌چیز را بروز نمی‌دهد»

آدمی که دنبال دردسر می‌گردد معمولا نصیبش می‌شود.

از گرسنگی متنفرم. از اتفاقی که برای مادرم افتاده متنفرم. از بودن در این جای بد‌بوی سرد نمور بدون پنجره که توی آن هیچ کاری نداریم بکنیم متنفرم. از این‌که همه باید جلوی همدیگر دستشویی برویم و هیچ‌کس حریم خصوصی ندارد متنفرم، از این‌که برای دوستانم و بقیه‌ی آدم‌های آن بالا ناراحت باشم متنفرم. از این اتفاق متنفرم، و از هر کسی که باعث آن شد متنفرم.

او بهترین دوست من است، و در حال حاضر، تنها دوستم.

جنگ تقریبا هیچ‌وقت معنی نداره_اما این هیچ‌وقت، تا حالا مانع جنگ نشده.

رونی گفت:«احتمالا ما فردا دیگه زنده نیستیم.» اما فرقی نمی‌کرد، به هر حال تنبیه در انتظارم بود.

احمقانه‌ست که دو نفر، در دو نقطه‌ی مقابل دنیا، به راحتی بتوانند برای پایان دادن به زندگی انسان‌ها تصمیم‌گیری کنند.

_بعید است بتوانی یکی مثل خودت برای من پیدا کنی. اگر این را می‌دانستی وضعت این نبود. به خوشبختی نزدیک می‌شدی. بله، آن را به چنگ می‌آوردی. هر چه برای خوشبختی لازم است جور شده، فقط باید بجنبی و مواد اولیه را ترکیب کنی. دست تقدیر آن‌ها را از هم جدا کرده، بگذار کنار هم قرار بگیرند تا خوشبختی به بار آید.

سردت است، چون تنهایی. هیچ تکان و حرکتی آتشی را که در دلت است روشن نمی‌کند. بیماری، چون بهترین، بالاترین و شیرین‌ترین احساس‌هایی که به بشر داده شده، از تو دور است. احمقی چون رنج می‌کشی، اما نمی‌گذاری آن احساس‌ها به تو نزدیک شوند. حتی یک قدم برنمی‌داری تا با آنچه در انتظارت است. روبه‌رو شوی.

_چرا نمی‌لرزی؟ _سردم نیست. _چرا رنگت نپریده؟ _بیمار نیستم. _چرا فالت را نمی‌پرسی؟ _چون احمق نیستم.

هر‌چند که مصوبه‌ی جدیدی لازم است. برای تلفیق بی‌سابقه‌ی شرایط، قوانین بی‌سابقه هم لازم است.

خاطره‌ی آلوده، زندگی را تا ابد به کام انسان تلخ می‌کند.

خطا پشیمانی به بار می‌آورد و پشیمانی زهر زندگی‌ست.

پشیمانی زهر زندگی‌ست.

مهم نبود کی این اتفاق می‌افتاد، همه‌ی ما پایان خودمان را داشتیم.

فرقی هست بین پریدن از روی صخره و خوش گذراندن. وقتی از روی صخره می‌پری، دیگر راه برگشتی نداری، نمی‌شود میان زمین و هوا، همه چیز را متوقف کرد و به عقب برگرداند. اما خوش گذراندن در چنین جاهایی و جلوی روی غریبه ها، شجاعت و روی خاصی را می‌طلبد.

اگه قراره همه‌ی توانم رو بذارم و خودم رو عوض کنم، تو هم باید تا دیر نشده، همین کار رو بکنی، رفیق. باید بری دنبالش.