بریده‌های کتاب ـ روشنا.

خودِ صیاد صید می‌شود.

سعی می‌کنم جای دیگری عبادت کنم یا حداقل حضور خدایانم را بیشتر حس کنم، اما هر چه از خانه بیشتر دور می‌مانم، سخت‌تر می‌شود. اگر نتوانم صدایشان را بشنوم آنها هم صدای من را نمی‌شنوند؟ آیا من تنها هستم؟

عبادت کردن در کشوری که مردمانش کافرند، سخت‌تر است.

نمی‌دانم چه حسی دارد که جنگ‌ها را در کتاب‌ها بخوانی، نابودی شهرها را از زبان دیگران بشنوی و بدانی که خودت در آن درگیری‌ها هیچ نقشی نداری. هیچ تاثیر و هیچ قدرتی نداری که جنگ را تا پشت در خانه‌ات بکشاند. اما جنگ می‌آید.

سعی دارم به کال بفهمانم که وزن قلب یک انسان چقدر است و چقدر از یک تاج سنگین‌تر است.

اگه؛ از این کلمه متنفرم.

هیچ نقره‌ای بینوا یا بی‌آزاری وجود ندارد. آن‌ها از قدرتشان برای کشتن استفاده می‌کنند، اما کمی بعد، متوجه می‌شوم که ما هم این‌گونه هستیم. تمام انسان‌های روی زمین این‌گونه هستند.

من از خدای جاهای ساده و زیبا خیلی خوشم می‌آید. از خدای مسجدها، حسینیه‌ها، کلیساها، کوه‌ها و حتا مغازه‌های ساده. برعکس از خدای جاهای پر زرق و برق و از آن خداهای دهاتی خر کن لجم می‌گیرد. به نظرم آن‌ها اصلاً خدا نیستند. فقط کارشان این است که غریب‌ها را هاج و واج کنند و سرشان را با دو تا آجرِ ابلق و کاشیِ فیروزه‌ای شیره بمالند. این خدا چه توفیر می‌کند با کسبه شاه‌عبدالعظیم و دریانیِ دونبش؟

هنوز هم برای بچه‌های خودم، برای جوان‌های فامیل، برای مردمی که به دیدنم می‌آیند، از حضرت حسین علیه السلام حرف می‌زنم. قصه‌ی شال و شهیدِ من بهانه است. حرف اصلی، قصه‌ی کربلاست؛ به این تقدیر خوبم می‌بالم.

در این دنیا از هر کسی، کاری بر می‌آید؛ از من هم این‌ها.

از خودم می‌پرسم خاک که با خاک فرق ندارد. پس چه سِرّی در این گردوغبار هست که با بقیه توفیر دارد؟ یاد روضه‌های عاشورا می‌افتم و قلبم درد می‌گیرد. جواب خودم را می‌فهمم. این خونه قلب سیدالشهدا علیه السلام بوده که خاک را تغییر داده است و حالا شده تربت.

من اشرف سادات منتظری‌ام، متولد دی ماه سال ۱۳۳۰؛ حالا که فکر می‌کنم، دوبار به دنیا آمده‌ام؛ هر دوبار در یک ماه؛ یک‌بار از مادرم متولد شدم، یک‌بار هم وقتی مادر شهید شدم.

می‌گویم: «محمد جان! هرچی خواستی همون شد. بدنت مثل ارباب سه روز موند توی بیابون، زیر آفتاب و باد و خاک. هر سفارشی بهم کرده بودی رو انجام دادم. مبارکت باشه مادر. ولی حالا نوبتی هم باشه، نوبت خواسته‌ی منه. سلام منو به مادرم حضرت زهرا برسون و بگو من دستم خالیه. می‌ترسم از تنهایی شب اول قبر. بهشون بگو منو اون شب تو تاریکی و وحشت قبر تنها نذارن. وقتی همه می‌ذارن و میرن، خودشون رو برسونن.»

پرسید: «اشرف سادات کجا بودی؟» گفتم: «رفته بودم پیش محمد.» و دستم را آوردم بالا و کف دستم را که از خون محمد سرخ بود، نشانش دادم. زد توی صورتش و پایین گونه‌اش را گرفت توی ناخن‌هایش. زیر لب گفت: «بمیرم برات مادر.» و صدای گریه خودش و بقیه پیچید توی خانه.

گفت: «خون دست‌هاتون رو بشورین.» با دست راستم چادرم را نگه داشته بودم، دست چپم را هم مشت کردم؛ انگار بخواهم خون محمد را نگه دارم برای خودم و گفتم: «نه.»

محمد وقتی دستش زخم می‌شد، من همیشه دلداری‌اش می‌دادم و سعی می‌کردم شجاع بار بیاورمش؛ ولی خدا از دل خودم خبر داشت. کدام مادری حاضر می‌شود خار به پای بچه‌اش برود؟ مادر کِی می‌تواند بنشیند و زخم‌های بچه‌ی شانزده ساله‌ی از جنگ برگشته‌اش را بشمارد؟

مامان جان! ببخشیدا، ولی من این حرف شما رو قبول ندارم. چرا همیشه می‌گین خوش به حال شماها که مرد هستین و می‌تونین برین جبهه؟ خدا به اندازه‌ی وظیفه‌ی هر کسی بهش تکلیف کرده و ازش سوال می‌کنه. شما که خانومی اگه وظیفه‌ت به اندازه‌ی دوختن یه درز از لباس رزمنده‌ها باشه و ندوزی، مسئولی؛ من اگه تکلیفم رفتن باشه و نرم. وقتی هر کسی جایی که باید باشه رو خالی بذاره، یه قسمتی از کار جنگ لنگ می‌مونه. کار که برای خدا باشه، دیگه آشپزخونه و خط مقدم نداره. قیچی و قندشکنی و چرخ خیاطی و کارد آشپزخونه هم با اسلحه فرقی نمی‌کنه.

می‌خوام خودتون من رو توی قبر بگذارید. همون جا برام دعا کنید و از شهادت من راضی باشید. دلم نمی‌خواد دشمن اشک شما رو ببینه و فکر کنه تونسته دلتون رو بلرزونه و خوشحالی کنه. خیلی از مادرها بچه‌شون رو توی قبر گذاشتن، ولی دیگه نتونستن سر پا و قوی از قبر بیرون بیان؛ شما اینطور نباش. می‌دونم عاطفه مادری چیزی نیست که بشه جلوش رو گرفت، ولی مدام با خودت بگو داری امانت الهی رو برمی‌گردونی. گریه رو بذار برای خلوت و تنهایی. دور از چشم بقیه گریه کن.