بریده‌های کتاب ـ روشنا.

سینه‌ام تیر کشید، شبح زخمی که وجود نداشت.

قبل از اینکه باران ببارد، صورتم خیس است.

چطور بقیه این کار را می‌کنند؟ نوشتن خاطرات غیرممکن است.

ـ تو قوی هستی، پسر عزیزم. خیلی قوی. وقتی گاهی شادی پیدا می‌کنی، لیاقت این رو داری که ازشون لذت ببری. و تنها چیزی که من می‌خوام، بیش‌تر از هر چیزی، بیش‌تر از یه تاج یا یه کشور، اینه که تو زندگی کنی.

من تقریباً نوزده سالم است. چیزی که زیاد دارم زمان است. تا انتخاب کنم، تا التیام بیابم. تا زندگی کنم.

عجیب است، باارزش‌ترین افراد اغلب گمنام‌ترند.

خودِ صیاد صید می‌شود.

سعی می‌کنم جای دیگری عبادت کنم یا حداقل حضور خدایانم را بیشتر حس کنم، اما هر چه از خانه بیشتر دور می‌مانم، سخت‌تر می‌شود. اگر نتوانم صدایشان را بشنوم آنها هم صدای من را نمی‌شنوند؟ آیا من تنها هستم؟

عبادت کردن در کشوری که مردمانش کافرند، سخت‌تر است.

نمی‌دانم چه حسی دارد که جنگ‌ها را در کتاب‌ها بخوانی، نابودی شهرها را از زبان دیگران بشنوی و بدانی که خودت در آن درگیری‌ها هیچ نقشی نداری. هیچ تاثیر و هیچ قدرتی نداری که جنگ را تا پشت در خانه‌ات بکشاند. اما جنگ می‌آید.

سعی دارم به کال بفهمانم که وزن قلب یک انسان چقدر است و چقدر از یک تاج سنگین‌تر است.

اگه؛ از این کلمه متنفرم.

هیچ نقره‌ای بینوا یا بی‌آزاری وجود ندارد. آن‌ها از قدرتشان برای کشتن استفاده می‌کنند، اما کمی بعد، متوجه می‌شوم که ما هم این‌گونه هستیم. تمام انسان‌های روی زمین این‌گونه هستند.

من از خدای جاهای ساده و زیبا خیلی خوشم می‌آید. از خدای مسجدها، حسینیه‌ها، کلیساها، کوه‌ها و حتا مغازه‌های ساده. برعکس از خدای جاهای پر زرق و برق و از آن خداهای دهاتی خر کن لجم می‌گیرد. به نظرم آن‌ها اصلاً خدا نیستند. فقط کارشان این است که غریب‌ها را هاج و واج کنند و سرشان را با دو تا آجرِ ابلق و کاشیِ فیروزه‌ای شیره بمالند. این خدا چه توفیر می‌کند با کسبه شاه‌عبدالعظیم و دریانیِ دونبش؟

هنوز هم برای بچه‌های خودم، برای جوان‌های فامیل، برای مردمی که به دیدنم می‌آیند، از حضرت حسین علیه السلام حرف می‌زنم. قصه‌ی شال و شهیدِ من بهانه است. حرف اصلی، قصه‌ی کربلاست؛ به این تقدیر خوبم می‌بالم.

در این دنیا از هر کسی، کاری بر می‌آید؛ از من هم این‌ها.

از خودم می‌پرسم خاک که با خاک فرق ندارد. پس چه سِرّی در این گردوغبار هست که با بقیه توفیر دارد؟ یاد روضه‌های عاشورا می‌افتم و قلبم درد می‌گیرد. جواب خودم را می‌فهمم. این خونه قلب سیدالشهدا علیه السلام بوده که خاک را تغییر داده است و حالا شده تربت.

من اشرف سادات منتظری‌ام، متولد دی ماه سال ۱۳۳۰؛ حالا که فکر می‌کنم، دوبار به دنیا آمده‌ام؛ هر دوبار در یک ماه؛ یک‌بار از مادرم متولد شدم، یک‌بار هم وقتی مادر شهید شدم.