بریده‌های کتاب ریحون خانم:)

همه انسان ها اشتباه می‌کنند . چیزی که شخصیت ما را میسازد،اشتباهات ما نیست،بلکه نحوه ‌ی برخوردمان با آن اشتباهات و درس گرفتن از آن ها،به جای توجیه تراشی است.

مطمئنا زمان میتواند همه‌ی زخم ها یا دست کم بیشتر زخم ها را التیام ببخشد.

همیشه روی چیز هایی که ناراحش میکردند سرپوش می‌گذاشت و دیگر هرگز اجازه نمی‌داد آشکار شوند.

میخوای بدونی وقتی زندگی کلافت می‌کنه چی کار باید بکنی؟...فقط به شنا کردن ادامه بده به شنا کردن ادامه بده فقط شنا کن شنا کن شنا کن.»

اره،خب.واقیعت بی پرده آزار دهنده س.

ولی نباید تا ساعت ده بخوابید ساعت ده دیگر لطف و طراوت صبح ازبین رفته.

پسرم اگر سیاه سیاه هم بودی،دل پاک بالا تر از قیافه قشنگ است.دل اگر پاک نباشد قشنگ ترین قیافه ها هم زشت به نظر میرسند.

زندگی،اسمان و زمین هم آن‌قدر عجیبند که گاهی شبیه یک خواب شیرین به نظر می آیند. آفریدگار هستی را که باور کردی ایمان خواهی داشت که هر کاری از دست او بر می‌آید.»

مرگ یک دفعه به سراغ آدم می‌آید. نه شوخی سرش میشود و نه منطق دارد. منتظر نمیماند تا مترونوم به تیک تیک خود ادامه بدهد. منتظر نمی‌ماند ما از هم خداحافظی کنیم. مرگ غارتگر است.

نمی توانی به کسی دستور دهی تا به تو اعتماد کند.باید در عمل،این را ثابت کنی.

گاهی،بلافاصله،با کسی حس نزدیکی میکنی و این یکی از آن حس هایی است که یا فورا با کسی تجربه میکنی یا هیچ وقت به آن نمی‌رسی،یعنی از آن چیز هایی نیست که به مرور زمان،به وجود بیاید.

اینکه حقیقت تورا به سمتی می برد که مایل به رفتن به سوی آن نیستی،آن وقت،حس میکنی اگر این پیروزی را نداشتی خوشحال تر بودی.