بریده‌های کتاب ریحانه عارف‌نژاد

«... اگر سواری بلد نیستی، دست کم افتادن را که بلدی؟» شستا گفت: «فکر می‌کردم افتادن دیگر بلدی نخواهد.» _ منظورم این است که وقتی افتادی، می‌توانی بدون گریه و زاری دوباره بلند شوی و سواری کنی و دوباره بیفتی و بازهم از افتادن نترسی؟

باید بد رو ببینی تا بفهمی که خوب چیه. باید تاریکی رو ببینی تا روشنایی رو درک کنی... . وقت‌هایی که یه اتفاق بد رو پشت سر می‌ذاریم، یه اتفاق خوب حتی بیشتر بهمون مزه می‌ده. گاهی هم از دل یه اتفاق بد، یه اتفاق خوب می‌زنه بیرون... . ولی خوشحالی هیچ ربطی به اتفاق‌های خوب یا بد نداره.

با دقت به دنیای اطراف‌تان خیره شوید، چون که بزرگ‌ترین رازها، در جاهایی هست که انتظارش را نداریم و کسانی که جادو را باور ندارند، هرگز آن را پیدا نمی‌کنند.

قصه‌ها روشنایی‌اند. روشنایی در جهانی چنین تاریک، ارزشمند است.

چیزی که او می‌خواست این بود: کسانی باشند که دستشان را بگیرد و باهم بالا را نگاه کنند و مبهوت برفی شوند که از آسمان می‌بارید. دلش می‌خواست کسی باشد که دوستش بدارد و او هم متقابلا دوستش داشته باشد.

حیات بشر نوعی هدف است. بداقبالی همواره به سمت آن شلیک می‌کند و همواره هم به هدف می‌زند!

جادو همیشه غیر ممکن است. جادو با غیر ممکن شروع می‌شود و با غیر ممکن پایان می‌یابد و میان آغاز و پایانش هم غیر ممکن است. برای همین هم جادوست!