بریده‌ کتاب‌های بنت‌الحسین

به قول مامان بزرگ، کتاب فروشی مکانی است پر جمعیت با هزاران نویسنده ی مرده یا زنده، که خوش و خرم کنار هم زندگی می کنند؛ ولی کتاب ها حرفی نمی زنند. آنها سکوت می کنند، تا زمانی که یک نفر صفحاتشان را ورق بزند. آن وقت است که آنها طبق زمانی که در اختیارشان قرار می دهیم، داستان های خودشان را تمام و کمال و در آرامش برای ما بازگو می کنند.

هیچ شخصی در این دنیا نیست که نشود اورا نجات داد. فقط برخی از تلاش برای نجات دیگران دست میکشند. این نقل قول از پی جی نولان نویسنده ی آمریکایی است که متهم به قتل شد.او به دلیل قتل دختر خوانده اش به اعدام محکوم شد. در تمام دوران حبس خود، به بی گناهی خودش اعتراف کرد و خاطراتی هم نوشت که بعد ها به کتابی پر فروش تبدیل شد؛ ولی نتوانست شاهد این اتفاق باشد. او طبق برنامه، اعدام شد. هفده سال بعد از اعدام او، قاتل واقعی پا پیش گذاشت و پی جی نولان رسماً بی گناه شناخته شد. فردی که این جنایت وحشتناک را علیه دختر او مرتکب شده بود، همسایه ی دیوار به دیوارش بود.

یاد حرفی که مامان بزرگ همیشه می گفت افتادم:«کمک به دیگران، اگر ضرری نداشته باشه، خیلی خوبه. »

کتاب ها من را به جاهای دیگری می بردند که هیچ وقت نمی توانستم بروم. آنها اعترافات افرادی را که هرگز ندیده بودم و زندگی هایی که شاهد شان نبودم به من منتقل می کردند. احساساتی که هیچ وقت نمی توانستم درکشان کنم و حوادثی که تجربه نکرده بودم در تک تک جلد هایشان وجود داشت.ذات آنها کاملاً با برنامه ها یا فیلم های تلویزیونی تفاوت داشت.

مردم گاهی اوقات می گویند چقدر خوب است آدم از چیزی نترسد؛ ولی خبر ندارند دارند از چه حرف می زنند. ترس یک مکانیسم دفاعی غریزی ضروری برای بقا است. درک نکردن ترس، به این معنی نیست که شما شجاع هستید، بلکه یعنی آنقدر احمق هستید که وقتی یک ماشین با سرعت به سمتتان می آید، وسط خیابان بی حرکت بایستید.

حالا ادامه بده، زندگی کن، تا زمانی که هنوز فرصت داری.

شاید لازم باشه اینقدر نگران تأیید دیگران نباشی نورا. برای اینکه خود واقعی خودت باشی، به مجوز دیگران نیازی نداری... .

چیزی برای گفتن ندارم. فقط اینکه واقعاً متأسفم. باهم مهربان باشید.

اتفاقاً خدا برای دروغ گو دو تا گناه می نویسه: یکی حق الناس که منظور ظلمیه که به دروغ شنونده می شه و یکی حق الله که به خاطر منکر شدن آگاهی خداست. شاید با توبه از حق دوم بگذره، اما حق اول سرجاش می مونه. یادت باشه مؤمن هرگز دروغ نمی گه.

آدم وقتی دروغ میگه، باور داره کسی حقیقت رو نمی دونه جز خودش؛ یعنی منکر علم خدا می شه. این طوری به خاطر موضوعات سادۀ زندگی که معمولاً با عذر خواهی حل می شه، منکر وجود علم و آگاهی خدا میشه.

یاد آن خوابی افتادم که بعد از شهلدت معاونش مصیب مجیدی برایم تعریف کرد:«مصیب رو خواب دیدم. گفتم ما همیشه با هم بودیم. بگو تو از کدوم راهکار رفتی که به این مقام رسیدی؟ مصیب گفت راهکار اشک.» _خوابی که شهید علی چیت سازیان برای کریم مطهری قبل از شهادت تعریف کردند.

من وقتی با دیوار های دو سه متری امواج بالا و پایین می شدم، به یاد سفارش علی آقا افتادم که می گفت آب را به فاطمه ی زهرا قسم بده. ده ها مرتبه خدا را به فاطمه ی زهرا قسم دادم. بعد از دقایقی، در اوج ناباوری، خودمان را دور از گرداب مهلک دیدیم.این دور شدن به اراده ما نبود، حتما خواست خدا و عنایت حضرت زهرا بود.

وجود موجود تاریکی برای همه ی انسان ها یک آزمایش بزرگه.اون موجود نیرومندیه، اما خودش می دونه که نمی تونه بندگان واقعی خداوند رو شکست بده.هر وقت احساس کردی داره میاد سراغت به خدا پناه ببر و بگو معاذ الله یعنی به خدا پناه می برم.

«و یعدهم و یمنیهم و ما یعدهم الا غرورا» شیطان به آن ها وعده می دهد و به آرزوها سرگرم می سازد در حالی که جز فریب و نیرنگ به آن ها نمی دهد.

«والكاظمين الغيظ والعافين عن الناس » «کسانی که خشم و عصیانیت خود را فرو می برند و مردم را می بخشند، و خدا درستکاران را دوست دارد.»

«و اذا مرضت فهو یشفین» به نام خدایی که هر وقت بیمار شوم مرا شفا می دهد.

سال ها قبل از بعثت پیامبر(ص)، حروفی از باغ تورات و باغ انجیل به کتاب تورات و انجیل سفر کردند، اما مردم با اون ها رفتار بدی داشتند و اون ها هم به باغ تورات و باغ انجیل برگشتند.الان سال هاست کسی به دنبالشون نیومده.آدم ها برای خودشون حرف های دیگری ساختن و توی کتاب هاشون نوشتن.اما حروف اصلی و واقعی تورات و انجیل توی باغشون هستن و تا زمان برگشتن «موعود»، اون ها همون جا می مونن.

رسول خدا(ص)فرمودند:قبر،پنج پیام می دهد:«من خانه تنهایی ام،انیسی با خود بیاورید؛من جایگاه مار های سمّی ام،پادزهری با خود بیاورید؛من منزلتاریکی ام،چراغی با خود بیاورید؛من خانه خاکی ام،فرشی با خود بیاورید؛من سرای فقرم،گنجی با خود بیاورید». _منبع:المواعظ العددیه،ص155

«مامان،شهادتت مبارک!خداروشکر که به آرزوت رسیدی.» وقتی در مورد شهدا حرف می زد،گمان نمی کردم یکی از آن ها شود.گاهی غصه می خورد و می گفت:«مامان،وقتی توی خیابون یه صحنه هایی رو می بینم،با خودم می گم اینا چه جوری می خوان جواب خانواده شهدا و جانباز رو بدن؟اونا با ظاهری که برای خودشون درست می کنن،روی خون شهدا پا می ذارن.این مدادی که ما دست میگیریم و باهاش می نویسیم،تمام امکاناتی که داریم،همش رو مدیون خون شهدا هستیم.اگه اونا نجنگیده بودن،اگه از جون و مال و خانواده شون نگذشته بودن،اصلاً شرایط درس خوندن ما فراهم نمی شد.پس ما هم باید مراقب رفتارمون باشیم.» <به روایت مادر شهیده>

خم شدم و آرام گفتم:«راضِ بابا! تو قرار بود رئیس بیمارستان بشی.حالا خودت خوابیدی روی تخت؟» <به روایت پدر شهیده>