بریده‌های کتاب پارسا نوروزی

مان پیش از تسلط فاشیسم بر آلمان اعتقاد داشت که هنرمند می‌باید به مسائل معنوی بپردازد و از سیاست دور بماند. اما هنگامی که فاشیسم بر کشور او مسلط شد دیدگاهش تغییر یافت و فعالانه به سیاست پرداخت و مدافع زندگی آزاد و خلاق گردید.

حالا اگر کسی جوان و شادمان بمیرد و با جنبه‌های زشت زندگی،با حقارت‌ها، بیهودگی‌ها و سرخوردگی‌ها روبرو نشود... چه بهتر از این؟

سرشت انسان را با شر آکنده‌اند.

و با قصه‌ای پیش تو می‌آید،قصه‌ای که کودکان را از بازی و پیرمردان را از حلقه زدن پیرامون آتش بخاری باز می‌دارد. _ فیلیپ سیدنی.

سخنان او ( ادیپ ) شِکوه اندوهناک انسان فانی است و ضد خدایان و قوانین تقدیری آنان. ... پس ندای ادیپوس... صدای خود ماست.

اما دشنه تقدیر وقتی فرود می‌آید که انسان بیشتر از هر زمان دیگر خود را در امان می‌پندارد.

در وجود هر مردی، پسربچه‌ای خفته است.

خدایان خود تمام عوامل گناه را می‌آفرینند. کادموس به فرمان خدایی فرزند خدای دیگر را می‌کشد و کفاره مرگبار آن را می‌دهد. ولی تمام نژاد و تخمه او نیز باید کیفر گناه وی را ببینند. انسان کفاره خطای خدایان را می‌دهد. گناهی که کادموس یا ادیپوس مرتکب می‌شوند تنها به دست آنان انجام می‌شود نه به اراده آنان. و چون هرچه بر آنان می‌رود به حکم نیروی است قوی‌تر و برتر، پس نمی‌توانند در زندگی خود گناهکار باشند زیرا گناه آنگاه جوانه می‌زند که تمییز میان نیک و بد باشد و آدمی به اراده بدی را به خوبی بر گزیند.

اودیپوس مردی است دوگانه و ناهمساز، با سرشتی دیونیزیوسی ولی دوستدار و خواستار آپولون. این‌یک تبلور روشنایی، حقیقت،خرد و اعتدال است و آن دیگری مظهر مستی، بی‌خودی، غریزه و غلیان.

نبی: میگم حالا که اینجوره چطوره با یه اردنگ پرتش کنیم تو کوچه اون وقت تا می‌خوره بزنیمش؟ آقانور: یعنی می‌تونیم پرتش کنیم تو کوچه و تا می‌خوره بزنیمش؟ حاجی‌گل: آره که می‌تونیم پرتش کنیم تو کوچه و تا می‌خوره بزنیمش. جمال:اگه نتونیم پرتش کنیم تو کوچه که تا میخوره بزنیمش؟ شجاع: خوبم میتونیم پرتش کنیم تو کوچه که تا میخوره بزنیمش. نجف: نتیجه: با یه اردنگ پرتش می‌کنیم تو کوچه و اون وقت تا می‌خوره می‌زنیمش.

خیلی‌ها رو می‌شناسم که چیزی از خداوند نشنیده‌ند. گمونم خداوند هم چیز زیادی از من نشنیده.

... به شهرت هم نخواهی رسید و آدمی که مشهور نیست وجود ندارد. یعنی وجود دارد اما فقط برای خودش نه دیگران و کسی که فقط برای خودش وجود داشته باشد تنهاست و من از تنهایی می‌ترسم!

نکند می‌خواهم بمیرم! من که هنوز خودم را به جایی آویزان نکرده‌ام! باید قبل از مرگ در چیزی چنگ بیندازم. باید قبل از مردن ناخن‌هام را در خاک فرو ببرم تا وقتی مرا به زور روی زمین می‌کشند به یادگار شیارهایی بر زمین حفر کرده باشم...

بهترین فرض اینه که خدایی در کار نباشه چون فقط در این صورته که مجبور نیستیم گناه وجود بیماری‌های لاعلاج روی گردن اون بندازیم... منصفانه نیست که انسان در زندگیش با مانع‌هایی روبرو بشه که نتونه اون‌ها رو از میان برداره...