بریده‌های کتاب پارسا نوروزی

در آفرینش به از این کتاب نیست :)

میر فطروس در کتاب خود حلاج، تصویر حلاج به عنوان یک عارف را به تصویر یک انقلابی تغییر داد و شفیعی کدکنی در شعر حلاج با راه دادن به چنین تفسیری سرود انا الحق را ثبت کرد. این حلاج انقلابی را اگر با حلاج آثار بیژن الهی یا حلاج رساله حافظ براهنی در دوره دوم کارش مقایسه کنیم متوجه عمق شکاف تعهدگرایان و نابگرایان در ادبیات معاصر ایران می‌شویم.

نیما: اگر فرم نباشد هیچ چیز نیست!

غیرممکن است که به عنوان یک نویسنده کاری به سیاست نداشته باشی

خدایا! چرا ما داریم تکه‌تکه می‌شویم؟

... این مملکت هم که شکر خدا فراخ است. بالاخره ما هم در یک گوشه‌اش جا می‌گیریم. نمی‌گیریم؟!

تنها امیدِ فراموشی هست!

پس ای مرگان! عشق تو تنها به پیرانه‌ترین چهره خود می‌تواند بروز یابد: اشک.

این هوا بالاخره چرا روشن نمی‌شد؟

انگشت می‌زدند و چیزی می‌گرفتند. رضایت به دادن چیزی که نداشتند. رضایت‌نامه باید پر از رد انگشت می‌شد؛ و می‌شد. و دست‌های هر گدا ده انگشت داشت.

صدایش از جای گرم بیرون می‌آید. مجلس ختم! نان شبم را بدهم این و آن بخورد که چه بشود یعنی؟ که فاتحه بفرستند؟ می‌خواهم نفرستند! چه گناهی داشت پیرزن زمین خورده که فاتحه بخواهد؟

عباس با پوز میان داو خوابید و اولین چیزی که به نظرش رسید اینکه زیر فحش و لگدهای کدخدا یکی از کپه‌های سکه را بقاپد.

«مرد برای سفر ساخته شده. همه مردها سفر می‌کنند. همه مردها خطر می‌کنند.» مرگان دروغ می‌گفت و خودش هم می‌دانست که دارد دروغ می‌گوید!

دیگر چیزی از زمستان باقی نمانده. تمام می‌شود. بهار می‌آید. هوا ملایم می‌شود. دست و دل مردم باز می‌شود‌. کار دست می‌دهد. دست تنگی نمی‌ماند. می‌رود. پایمان به دشت و صحرا باز می‌شود. بیابان خدا پرعلف می‌شود. شیر و ماست دست می‌دهد؛ گرچه ما گوسفندی نداریم اما دیگران که کم و بیش دارند...

هر شناعتی از آدم گرسنه برمی‌آید.

این کتیبه عظیم هذیان به چند زبان نوشته شده است ولی این چند زبان آن چنان به یکدیگر جوش خورده‌اند که جمعا قصه را از یکپارچگی کامل برخوردار می‌کنند!

سنگ صبور یک سند تاریخی است. سند زندگی شبانه ملت ماست!

تنهایی نه تنهایی یک آدم بلکه تنهایی تمام آدم‌ها نه فقط موضوع و مضمون اساسی سنگ صبور است بلکه به تکنیک سنگ صبور جهت می‌دهد...

از در و دیوار این خون مرگ می‌باره. _ نقل از سنگ صبور.

تنهایی آدم‌های دهه اول قرن چهاردهم هجری را هیچ قصه‌ای مثل سنگ صبور نشان نمی‌دهد!