بریده‌ای از کتاب داستان و نقد داستان اثر احمد گلشیری

متاسفانه نویسنده با مفهوم زندگی در ایران آشنا نبوده...😂
ولی درمورد نظر نویسنده اگر بخواهیم منطقی هم باشیم، عمر انسان عمر رنجه. عمر پلشتی و زشتی و شره. این عمر هرچه کمتر باشه، انسان کمتر با این مفاهیم دست‌و‌پنجه نرم کرده و کمتر آلوده شده به این زندگی... اینطور به نظر میاد.
 

با مطلب دوّمی موافقم و با اوّلی نه. ربطی به ایران و غیر ایران نداره...
@parsanrz 

حتی خوردن هم رنج داره!
از نوزادی، درآوردن دندان،راه رفتن با استخوان های منعطف و کوتاه پا ،تلاش ذهنی، بصری و ماهیچه ای برای سخن گفتن، گریستن بی‌وقفه برای فهماندن منظور به والدین،تلاش برای فهمیدن کلمات تازه، استفاده ی آنها، گوش کردن، شنیده شدن، جلب توجه والدین، خوردن غذا به تنهایی، به تنهایی دستشویی رفتن، گذشتن از لذت بازی و رفتن به دستشویی، پیدا کردن دوست، تحمل تمسخر بچه ها،تحمل قلدری های پیش‌دبستانی و هزار رنج دیگه روی دوش آدمها قرار میگیره! 
تازه این تا هفت سالگیه! 
وارد نوجوونی نمیشم که اوج رنج و افسردگیه!
و به نظرم، آدم بفهمه و رنج بکشه،شرف داره به اینکه غافل باشه و سرمست! 
@parsanrz