بریده‌های کتاب نرگس

هیچ‌کس مسؤل وسوسه‌های پنهانی و دمدمی که بر خاطرش می‌گذرد نیست.

فکر آدم آب نیست که بتوان جلویش سد زد. بگذار هرجا می‌خواهد برود.

چشم‌ها را خیره کردم و در این فکر فرو رفتم که آیا امروز مایه‌ی دلخوشی‌‌ای دارم یا نه؟

ساکت میشم. اما احترام گذاشتن به دیگرانو، با بی‌احترامی نسبت به خود اشتباه نکن.

+ شما زياد به اين فكر میكنيد كه «اگر اين طور میشد... اگر آنطور میشد...»؟ - نه زياد. + كار درستى میكنيد. تنها هر آنچه هست، هست. تنها همين كه هست.

زندگی راه سختى است؛ پيچیده و سخت و دراز، گاهی دلت مى‌خواهد لختی بنشينى و پاهايت را دراز كنى و بى‌خيال همه چيزهايى بشوى كه از كنارت می‌گذرد. همه چيز به درك، تنها كمى بنشينى و پاهايت را دراز كنى!

چرا ما از سكوت ناراحت مى‌شويم؟ چه چیزی در سروصدا وجود دارد كه به ما راحتى و آسايش مى‌دهد؟

کسانی که از آبرویشان صرف‌نظر می‌کنند، دیر یا زود طعم تنهایی را خواهند چشید.

می‌دونم. عادلانه نیست. اما زندگی عادلانه نیست و بهتره که تو هم به این موضوع عادت کنی.

«بيچاره انگار غير از خودش، دشمنی نداره!» گفت: اينكه آدم دشمن دیگه‌ای غير از خودش نداشته باشه، خيلى بهتره... اين طورى خيلى طبيعى تره.

موضوع بحث زياده، البته براى اونايى كه قدرت فهمشو دارن.

این کلمه‌ی قلنبه ایدئال رو بذار کنار. به‌جاش یه کلمه‌ شسته رفته وطنی داریم که خیلی هم بجاس. «دروغ»!

سرنوشت همان‌طور دعاهای خیر را می‌خورَد که وزغ، مگس‌ها را... می‌جهد دنبالشان! لهشان می‌کند!

آینده هم مسأله ظریفی‌ست… مال ما گنگ و متزلزل بود…

صبورى كلمه‌ی غريبی است. بايد بگويم به هيچ‌وجه احساس صبورى نمى‌كنم.

شاید تمام زندگی لحظه‌ای طولانی باشد برای ترک دنیا و همه‌ی آن‌چه در آن است.

جنگ براى هركه «طبعى انسانى» داشته باشد هولناک است.

در جامعه‌ای که مبتلا به جنگ شده، گاهی حقایق هم قربانی می‌شوند.

سخت می‌شد باور کرد که «روح انسان بتواند فلاکت‌هایی را که بر ما گذشته تاب آورد».