فقط با خوندن مقدمه‌ی میرا ترغیب شدم کتاب رو درجا بخونم و ببینم کل داستان چیه. فضای میرا به شدت بسته و تاریکه و به راحتی میشه به بعضی از موقعیت‌هایی که داریم تجربه‌ میکنیم تعمیمش بدیم. میرا داستان یه دختر و پسر جوونه که برخلاف قانون حاکم بر جامعه، به فکر پروازند. حکومتی که حتی از تند راه رفتن شهروندانش در هراسه، حریف قدرت تفکر و اندیشه قهرمان‌های اصلی داستان نمیشه. در جامعه‌ای که احمق بودن و بی دلیل خندیدن برتری محسوب میشه، تاوان اندیشه و بلند پروازی و عشق از دست دادن چهره و انسانیته. میرا کتابی نیست که برای بار دوم دلم بخواد بخونم اما ایده‌ی جدیدی داشت و بنظرم بد نبود.
        

          زیبا و نفس‌گیر با حرف‌هایی برای گفتن.
کتاب قالب مشابهی با ۱۹۸۴ داره. با فراز و فرودهای مشابه، اما کمی ساده‌تر و با اختصار. فضای خفقان‌آور و تیرگی کمتری در ظاهر ماجرا به چشم می‌خوره، اما در باطن همون‌قدر تیره و سنگینه و این سنگینی به ویژه در پایان کتاب به خوبی حس میشه.
        

          یک رمان فوق العاده از کریستوفر فرانک که فضای کمونیستی را نشان می دهد که باید همه افراد جامعه به اجبار باهم برابر باشند.
جامعه ای تشکیل شده از هزاران انسان یک شکل که در آن فردیت و هویت معنایی ندارد و افکار و عقاید همه افراد باهم یکسان است.
جامعه ای که دولتش عقیده دارد "بدی در تاریکی و تنهایی خفته است" و در آن انسان ها به اجبار بصورت گروهی در کابین های شیشه ای زندگی می کنند و کوچکترین و شخصی ترین کارهایشان هم بر کسی پوشیده نیست.
هرکس خلاف قوانین حاکم بر جامعه زندگی کند، هم از لحاظ ذهنی و هم از لحاظ جسمی تحت درمان ویژه قرار گرفته و اصلاح می شود؛ طوریکه ماسکی از خنده بر چهره ی او جراحی می شود.
        

          میرا
آن چیزی که انتظارش را داشتم نبود!
هرچند که  به ۱۹۸۴ جورج ارول و همه نام های ژوزه ساراماگو شباهت داشت اما آن پرداختی که 
 باید برای ترسیم یک جامعه کمونیستی یا حاکمیتی توتالیتر انجام شود غایب بزرگ این اثر کم حجم است.
ترسیم دنیایی که در آن جزئیات رنگ و بوی خود را در قوانین کلی، بی روح و بدون مناسبت با خصوصیات اصیل انسانی از دست می دهند، برای ما زندانی می آفرینند به وسعت یک جامعه. مصلحت سنجی هایی که در آن طومار سرنوشت افراد را در ید قدرت نامحدود خود می پیچند.
        

          نسخه‌ای که خواندم، چاپ اول بود، حدود صد صفحه و احتمالا در امان از تیغ سانسور. با این همه، هنوز هم نه. اصلا دوستش نداشتم. خیلی پراکنده و کم‌عمق بود. انگار خیلی سرسری و بی‌حوصله نوشته شده. هیچ کدوم از شخصیت‌ها عمق ندارند، حتی خود راوی. تصویرسازی اصلا خوب نیست و بعضی چیزها بارها و بارها تکرار شده بدون این که واقعا نیازی به این همه تکرار باشه. نویسنده تصویری از جامعه به مخاطب نمیده. تنها جنبه‌ای که بهش پرداخته شده سکس (و نه لزوما عشق) هست. این پرداخت هم خیلی ضعیفه؛ صریح و بدون بهره‌گیری از ادبیات. شاید این مورد تا حدی سلیقه‌ای باشه ولی من وجود این همه صحنه‌های جنسی و هذیان‌گویی‌های مربوط به اون در یک کتاب رو نمی‌پسندم. وجود این صحنه‌ها خیلی از جاها واقعا لزومی نداشت. 
من نتونستم دلیل امتیاز بالای این کتاب رو درک کنم. به نظرم میرا یک کپی بی‌کیفیت از فارنهایت ۴۵۱ یا ۱۹۸۴ هست.
        

          گفتار اندر توصیف داستان
یک، دو و سه فصل حبس تا غرق شدن در دنیای میرا!
میرا داستانی‌ست روان، شیوا، جذاب و دوست‌داشتنی از یک تباه‌شهر با حکومتی توتالیتر.
حقیقتا آنقدر در داستان غرق شدم که از ابتدا تا انتهایش حتی برای نوشیدن یک لیوان آب، کتاب را رها نکردم.
خواندن داستان‌هایی که به نوعی به حاکمان توتالیتر و حال و روانِ مردمان آن جامعه می‌پردازند همیشه برای ما ایرانیان با همزادپنداریِ خاصی همراه است و ناخواسته با خواندن این‌نوع از داستان‌ها به دنبال گشتن معادل‌ها در جامعه‌ی خود می‌گردیم.

گفتار اندر ستایش دوستان
پس از پایان جلد نخست از «غولِ سه جلدی 1Q84» به سراغ این کتاب آمدم تا به ذهنم استراحتی به جهت طبقه‌بندی اطلاعات داده باشم.
در 1Q84 غرق در موضوعات جامعه‌ی اشتراکی بودم که موراکامی عزیزم از آن توصیف کرده بود تا اینکه با معرفیِ کاملا اتفاقیِ میرا توسط یکی از دوستانم (Katayoon) به تباه‌شهر میرا گام نهادم!
یاد این حرف از موراکامی عزیزم افتادم که «هیچ رخدادی در زندگی اتفاقی نیست» و حقیقتا خواندن این کتاب حداقل برای من در این زمان به خصوص اتفاقی به نظر نمی‌رسد!
به همین منظور از این تریبون لازم دانستم از کتی بابت معرفی کتاب تشکر نمایم

گفتار اندر توصیف میرا به قلم بازنویس
به هر سو که می‌نگری دشت است. گریزگاهی نیست! باید این دشت را دگرگون ساخت. باید با بتون و قیر درافتاد. باید دیوارهای شیشه‌ای را شکست. باید سیستم توتالیتر را برانداخت. باید فردیت‌ها را نجات بخشید و «شور فاصله» را بر پا داشت.

نقل‌قول نامه
"نمی‌دانم چقدر وقت لازم است تا دیگران دردی را که در زیر نقاب خندان من وجود دارد، کشف کنند."

کارنامه
هیچ ایرادی از ابتدا تا انتهای داستان ندیدم که بخواهم نمره‌ای از کتاب کسر کنم، پس بدون هرگونه ارفاق و لطف به نویسنده‌ی کتاب، ۵ ستاره برای کتاب منظور می‌کنم و خواندن این داستان را به تمام دوستانم پیشنهاد می‌کنم.

دانلود نامه
فایلِ پی‌دی‌افِ کتاب میرا (متن کامل و بدون سانسور) با ترجمه‌ی خانم لیلی گلستان را در کانال تلگرام آپلود نموده‌ام و در صورت نیاز می‌توانید آن‌را از لینک زیر دانلود نمایید:
https://t.me/reviewsbysoheil/333

دوم شهریورماه یک‌هزار و چهارصد
        

          این کتاب به صورت خیلی زیبایی یک ویرانشهر رو برای ما به نمایش می‌کشونه که و انقد خوب این کار می‌کنه که خواننده تمام چیزهارو حس می‌کنه
        

          «میرا» اثری متفاوت است که در برهه‌های زمانی مختلف جزئیات سورئالیسم را با تنیده شدن در ذهن هر یک از شخصیت‌ها نمایان و جهان اثر را به شکل متفاوتی به مخاطب معرفی می‌کند.
        

          عجیب بود! دنیایی که توش هویت و مالکیت فردی بی‌معنان، عجیبه. 
می‌گن شبیه ۱۹۸۴عه، که در اون صورت خوش‌حالم که نخوندمش و این‌جوری میرا برام جذابیت بیشتر داشت.
شبیه فیلم divergent هم بود.
        

          رمان میرا من را بیشتر به فضای فیلم های گاسپار نوئه برد!
سیاه ، اروتیک ، خشن و حال بد کن!
فضای رمان در شهریست که مردم آن در خانه هایی با دیوارهای شیشه ای زندگی میکنند(شاید بتوان گفت تمثیلی از زندگی های امروز ماست که با پیشرفت تکنولوژی خودمان با دیگران به اشتراک میگذاریم و این آینده نگری و پیش بینی نویسنده میتواند باشد)
همه افراد جامعه باید عقاید یکسانی داشته باشند، همه باید بطور دستوری شاد باشند و اگر کسی غمگین بود و لبخند بر لب نداشت(هرچند مصنوعی!) بیمار است و محکوم به بخیه شدن ماسکی همراه با لبخند دائمی روی صورت!
در شهر داستان "میرا" نویسندگی،عشق،رقابت،فردیت جرم است و هرکس پیر شود و استفاده ای برای جامعه نداشته باشد،کشته میشود!
به نظرم داستان نقدی است بر کمونیست و شعارهای برابری دستوری آن!
نسخه ای که خواندم چاپ اول (سال ۵۴) بود،با اینکه ترجمه لیلی گلستان عالیست ولی داستان کمی سخت خوان رمز آلود و گنگ است و قطعا نسخه های سانسور شده جدید الچاپ(اگر وجود داشته باشد) کار را برای خواننده بسیار سخت خواهد کرد!
        

          یک رمان آخرالزمانی
که نشون میده فقط عشق میتونه با ماشینی شدن زندگی مقابله کنه
        

          انسان، برج بلند اعتراض

حکومت‌های استبدادی و کمونیستی و توتالیتر تا کجا پیش خواهند رفت؟ یعنی اگر شرایط کلی زندگی دست آنها را باز می‌گذاشت تا اختیار کامل داشته باشند، در اجرای ایدئولوژی و نظام فکری خود تا چه حدی پیش می‌رفتند؟ احتمالاً حدس‌هایی می‌زنید و تحلیل‌هایی می‌کنید و نتیجه‌گیری‌هایی. اما اگر بخواهید شکل عریان و دقیق این وضعیت را ببینید، بهتر است که رمان میرا را بخوانید؛ رمانی آینده‌نگرانه درباره‌ی جامعه‌ای که این نوع حکومت‌ها می‌توانند یا می‌خواهند بسازند. جوامعی از بایدها و نبایدها که بر بنیاد خواست‌ «حکومت» ساخته می‌شود. در این جوامع مهمترین نکته این است که «شخص» معنای خود را از دست بدهد. «هویت» هر فرد انسانی پاشنه‌ی آشیلی است که حکومت‌ها نشانه گرفته‌اند، چون انسان بی‌هویت را می‌توان در دست گرفت و به‌دلخواه اداره‌اش کرد. در این ساختار او فقط ابزاری‌ست برای بقای حکومت نه چیزی بیشتر. انسان بی‌هویت نه می‌پرسد نه اعتراضی دارد. راضی است و لبخندی همیشگی بر لب دارد.
حکومت‌ها با استفاده از «بی‌هویتی» انسان می‌توانند تمامیِ ارزش‌های بشری را به‌نفع خود به ضدارزش تبدیل کنند. آنها می‌توانند معنای دیگری برای عشق بتراشند. می‌توانند خانواده و دوستی و تنهایی و … را به چیزهایی جدید تبدیل کنند و به این طریق بقای خود را تضمین کنند. در این جوامع انسان‌ها ناچارند رمه‌وار، در سطحی عریان و سخت مبتذل زندگی کنند و از تمامیِ بسترهایی که به «اندیشه» ختم می‌شود نهی می‌شوند، چرا که «اندیشه» تنها گزیرگاهی است که انسان می‌تواند با آن در برابر این توحش ایستادگی کند. در این جامعه، انسان حتا از تنهایی نیز ــ که جای اندیشه و دیدن است ــ محروم است. کریستوفر فرانک برای نشان دادن این نکته که «اندیشه» تنها صلاح انسان است، از استعاره‌ای استفاده می‌کند که یکی از وجوه تفکر است: نویسندگی. راوی داستان نویسنده‌ای است که فقط دیده‌های خود را ثبت می‌کند. نویسنده می‌داند که بیمار است و «خانه‌ی اصلاح» در انتظار اوست اما نمی‌تواند که ننویسد. این نتوانستن شاید آن غریزه‌ی پنهان‌پیدای انسان باشد در برابر ظلم و سر ننهادن به استبداد؛ تنها نشانه‌ی «انسان بودن» در دنیایی که «انسان» چیزی است همپای «بیماری» و لایق «اصلاح».
        

          اصلا نمیتونم با کتابهایی که اینقدر عریان وقایع و اتفاقات رو به تصویر میکشن، ارتباط برقرار کنم :/
        

          مثل همه کتاب های خانم گلستان، ترجمه بسیار بد و انتخاب کتاب بسیار خوب
        

          کتاب عجیبی بود...
سطر به سطرش  را که میخوانی شرایط خود و جامعه‌ات را با آن میسنجی..!!
        

           از توصیفات وقایع و کاراکترها بسیار لذت بردم. به شخصیت اصلی احساس نزدیکی میکردم. با احساس ترسش میترسیدم حالت انزجارش رو میفهمیدم. 
بطور کل کتاب بسیار روان و جالبی برای من بود. 
        

          بیشتر از نصف کتاب رو خوندم اما شدیدا پشیمونم. حتی اگر کتاب خوبی باشه من نمیپسندمش.