بریده‌های کتاب نفیسه عادل

ما ایمانمان را خودمان پرورش می‌دهیم، همان‌گونه که سرنوشتمان را رقم می‌زنیم. ایمان خودبه‌خود سراغ آدم نمی‌آید؛ باید برای رسیدن به آن تلاش کرد.

نمی‌شد انسان‌های زنده را دید و تصور نکرد که مرگشان چه خلأ بزرگی می‌تواند ایجاد کند. همه‌ی آدم‌های روی زمین را به‌مثابه‌ی فقدانی می‌دیدم که در انتظار وقوع بود.

وقتی یک کودک می‌میرد، دو جور اندوه انسان را عذاب می‌دهد. اندوه از دست رفتن کسی که بود و اندوه از دست رفتن کسی که می‌توانست باشد.

در بخاری بزرگ آتش زبانه می‌کشید و هرکه از حیاط می‌آمد، بو و خنکی برف مخملی را با خود می‌آورد.