بریده‌های کتاب مریــ🌿‍م

مترسک: (شعار می‌دهد) تو هم انسانی، ما برادریم. تو هم حقوقی داری! من حقوق از دست رفتهٔ تو رو بهت پس می‌دم. سیاه: یعنی چیکار می‌کنی؟ مترسک: بهت حق می‌دم اون پیرهنی که تنت هست مال خودت باشه. سیاه: ذکی، این که مال خودم هست. مترسک: بهت آزادی می‌دم. تو می‌دونی آزادی چیه؟ نه نمی‌دونی، از این به بعد تو آزادی. سیاه: که چی؟ مترسک: آزادی که از وضعت راضی باشی، آزادی که بیشتر کار کنی و در حق نجات‌دهندهٔ خودت دعا کنی.

سیاه: به لطف الطاف شما درآمدمون سه برابر شده. مترسک: باعث افتخاره، قبلا چقدر درآمد داشتی؟ سیاه: هیچی قربان. مترسک: (خوشحال) می‌بینید؟ قبلا هیچی نمی‌گرفته و حالا درست سه برابرش‌ می‌گیره، خوب دیگه بگو (با سوءظن) چه احساسی می‌کنی؟ سیاه: بنده خیلی خوشوقتم که به من و امثال من فرصت داده شده که از انواع فرصت‌ها، در هر فرصتی که پیش بیاد، احساس خوشحالی کنیم!

موبد: آه اینان چه می‌گویند؛ سخن از پلیدی چندان است که جای مزدا اهورا نیست. باید به سراسر ایران‌ز‌مین پندنامه بفرستیم. زن: پندنامه بفرست ای موبد، اما اندکی نان نیز بر آن بیفزای. ما مردمان از پند سیر آمده‌ایم و بر نان گرسنه‌ایم.

و‌ کیست که نداند آدم‌ها همه هیمه‌اند؟ به دنیا می‌آیند که دو پاره شوند، در لهیب شعله‌ها بسوزند و از خاکسترشان هیچ نماند؟ کیست که نداند؟

همین‌که زنده مانده باید خدا را شکر کند، فقط بدی‌اش این است که زندگی دیگر برایش معنایی ندارد. این تلاش‌ها، این رفت و آمد‌ها، این نظم و بی‌نظمی، و همه‌ی این جهان و کائنات یک مسخره‌بازی احمقانه بیش نیست. چرا آدمی به دنیا می‌آید و در این جبر سنگی پرتاب شده می‌رود، می‌رود صفیرکشان، می‌رود تا جمجمه‌ی کسی را بترکاند، یا جام پنجره‌ای را فرو بریزد و بعد؟ به چه دردی می‌خورد این زندگی؟ به راستی که از تولد تا مرگ، پرتاب سنگی از دست کودکی به جای نامعلوم است که دلایل و عواقبش بر سنگ و زننده و خورنده هیچ روشن نیست...