بریده‌های کتاب مریــ🌿‍م

نیش و کنایهٔ این و آن؟! هر که هر چه خواه گو بگوید! مِرگان به جد نمی‌گرفت. زبان دیگران دل دیگران است. بگذار دل برخی با مِرگان نباشد. نباشد! دیگرانی همیشه هستند که بار کینه را به کنایه بر زبان می‌آورند. این دیگران به گمان خود زیرک‌اند! غافل از اینکه نه زیرک، دورویه‌اند. جرئت یک‌رویگی‌شان نیست. آخرش چه گفته می‌شد؟ این که مِرگان ساربان‌ها با سلوچِ تنورمال‌ها خاهای هم‌اند. بگویند! بگذار همهٔ اهل زمینج با این خبر دهن خود را شیرین کنند! چه عیبی؟ چه گناهی؟ بگذار همه بر بام شوند و جار بزنن که مِرگان و سلوچ با هم‌دیگر می‌زنند و می‌خورند و در کارند. کی بود که جلوی خواستن مِرگان را بگیرد؟ هیچ‌کس.

از بعضی از خانه‌ها صدای آه و ناله به گوش می‌رسید. در گذشته موقعی که چنین اتفاقی می‌افتاد، آدم‌های کنجکاوی جلو در آن خانه‌ای که شیون و ناله از آن می‌آمد جمع می‌شدند و به گوش می‌ایستادند. ولی پس از این هشدار طولانی‌مدت و نگرانی دائم، انگار مردم دل‌سخت شده بودند، همه در کنار این آه‌ و ناله‌ها به آمدوشد و زندگی روزمره‌شان ادامه می‌دادند، گویی این آه و ناله‌ها زبان معمولی مردم برای گفت‌و‌شنود شده بود.