بریده‌های کتاب 🎭 محمد رضا خطیب 🎬

یک واقعه غم انگیز دیگر در سال ۱۰۴۲ به وقوع پیوست که منتها درجه سبعیت شاه صفی را نشان می‌دهد و آن دستور اعدام دو عموی کورش خدابنده میرزا و امام قلی میرزا و برادر کورش سلیمان میرزا و پسرعموی کورش نجف قلی میرزا است. با اینکه آنها نابینا بودند و ممکن نبود دردسری ایجاد کنند ، به دستور شاه صفی آنها را از بالای بام قلعه الموت به زیر افکندند بدین بهانه که " اینها بی جهت زنده اند."

تحقیر یا دست کم گرفتن آثار خیالی به واسطه " واقعیت گریزی " هم در نوع قضاوت و هم در نتیجه گیری به راستی عوامانه تر و سطحی نگرانه تر از آن است که بتوان آن را به عنوان نظریه ای کارشناسانه و قابل تامل، جدی گرفت.

پرونده آکادمی علوم و هنرهای سینمایی ( اسکار ) در زمینه بی مهری به ژانر وحشت ( و پس از آن ژانر علمی خیالی ) بیش از حد قطور و بسیار سیاه است.

غریزه چیز عجیبی است . نه می توان توجیهش کرد ، نه می توان نادیده اش گرفت.

قوه تخیل ، خدمتکاری خوب اما ارباب بدی است.

تراژدی در یونان باستان بیشتر به عنوان فرآیندی آیینی و سیاسی درک می شد و نه مقوله ای صرفا ادبی و هنری.

تراژدی به معنای گونه ای ادبی و دراماتیک تنها در همان مرزهای محصور آتن قرن ۵ ق.م وجود داشته و عناوینی چون تراژدی نئوکلاسیک و تراژدی مدرن سوفهم هایی بیش نیستند.

تقلیدگری یعنی فرآیند اصلی هنر بیشتر متوجه تقلید واقعیت بود تا مغزشویی اخلاقی...روشن است که این تقلید ، از روی نیت ناآگاهانه هنرمند ، در بردارنده ی امکان تاثیر اخلاقی است.

نست دادن هرگونه انگیزه ی آموزشی یا درمان گرایانه ی ویژه به آفرینش هنری به طور اعم یا به هر هنرمندی به طور اخص، از بیخ غیر یونانی است. فن شعر ممکن است از پالایش عواطف سخن براند، ولی این امر بیشتر حاصل ( احتمالی ) تراژدی است تا مقصود ذاتی آن. فعالیت نوشتن نمایشنامه یا شعرهای حماسی بیشتر به کار صنعتگری می ماند که میز درست می کند تا مثلا کشیشی که رابطه ی میان میرندگان و خدایان را زیر نظر دارد. نجارها نیازی ندارند که از بابت کارکرد نهایی اسباب و اثاثی که می سازند به خود عذاب بدهند. آنها پیش از اینکه آغاز کنند می دانند که این چیز چیست. چنین است دست کم در فن شعر و پدیدآورندگان داستان ادبی...

هامارتیا اصلی ترین مشخصه ی یک تراژدی اصیل است ، زیرا گناه به قصد گناه کاری یا خطا با سو نیت انجام نمی شود. چنانچه ادیپ عالی ترین بازنمود وضعیت تراژیک یک انسان در مواجهه با مقوله ی خطاکاری است. او شریف ترین شخصیت گناه کار تراژدی است .

مردم ، حتی خود بلشویکی ها پیش بینی نمی کردند که چهره زیبا و نورانی و امیدبخش انقلاب روسیه یک رخسار دیگر هم دارد که آن فوق العاده زشت و مهیب است و وقتی آن چهره آشکار شود قحطی بروز خواهد کرد و گرسنگی در تمام شهرها حکمفرما خواهد شد و آزادی طوری از بین خواهد رفت که دیگر کسی جرات نخواهد کرد که چیزی را که در دل دارد به صمیمی ترین دوست خود بگوید.

هیچ انقلابی یک مرتبه به وجود نمی آید بلکه وقایعی که در طول چند سال یا چند دهه یا یکی دو قرن و بیشتر روی داده است باعث آن می شود و آخرین واقعه ، مثل آخرین قطره ایست که ظرف را لبریز می کند و کسانی که ناظر شروع انقلاب هستند ، آخرین قطره را می بینند و تصور می کنند که آنچه ظرف را لبریز کرده همان یک قطره است.

ویکتور هوگو در کتاب خود آزادی را تجلیل می کرد و نشان می‌داد هرچه بیشتر مردم آزاد باشند بیشتر علاقه مند به میهن و وطن پرست می شوند.

الکساندر دوما مورخ و نویسنده فرانسوی بعد از اینکه سفری به روسیه کرد ، در سفرنامه خود نوشت قانون اساسی روسیه " شلاق " است. اشراف و مالکین روسیه طوری رعایا را شلاق میزدند که اروپائی ها تصورش را هم نمی توانستند بکنند . آنها رعایا را از صبح به شلاق می بستند تا ظهر و مدتی بعد از این که رعیت بدبخت از ضربات شلاق جان سپرده بود باز بر بدنش شلاق میزدند.

فانتزی فعالیت طبیعی انسان است. مسلما خرد را نابود یا حتی به آن توهین نمی کند ؛ نه اشتیاق به حقایق علمی را کم می کند و نه درک آن را مبهم می گرداند. برعکس ، خرد هرچه ژرف تر و زلال تر باشد ، بهتر فانتزی خواهد ساخت.

گریز به فانتزی به هیچ وجه به معنای انکار واقعیت نیست ، بلکه به معنای پذیرش آن است.

به گفته تالکین ، فانتزی فی نفسه تجربه با ارزشی است، در عین حال موجب احیا ، گریز و تسلی خاطر می شود. منظور تالکین از احیا این است که فانتزی خوب به ما کمک می کند تا لذت و حیرت جهان اولیه خود را به مدد نوعی فرآیند آشنایی زدایی ، دوباره کشف کنیم ؛ به ما کمک می کند که دنیای خود را با دیده ای نو و دیدگاهی نو بنگریم.

تالکین از فانتزی به عنوان " ادبیات امید " یاد می کند.

جهان زیباست ، این ماییم که زیبا نیستیم.

فردوسی بر آن بود تا با سرودن شاهنامه توان ادبی زبان فارسی را به آن دسته از ایرانیانی که تنها عربی را زبان ادبی می پنداشتند بازگو کند.