بریده‌های کتاب MFaraji

عشق، این هجومِ بی‌محاسبه، می‌تواند تو را برای وصول به عشقی بزرگ‌تر و باز هم بزرگ‌تر، به جنبشی ساحرانه وادارد و تا نهایتِ «انهدامِ خود در راه چیزی فراسوی خود» پیش برد، و می‌تواند به‌سادگی، زمینگیرت کند، به خاک سیاهت بنشاند، و از تو یک بردهٔ مطیع و امربَر و ضدّجنبشِ بردگان بسازد...

ما حق نداریم از همهٔ آنچه در گذشته کرده‌ییم دفاع کنیم؛ چراکه در این صورت هیچ چیزی تغییر نخواهد کرد و درست نخواهد شد.

راه عملی کسب تقوا این است که انسان، راهِ رفتنی و راهِ ماندنی را بشناسد و یادش باشد که چه چیزهایی همیشه رفتنی و چه چیزهایی ماندنی است. آن چیزی که تقوای انسان را حفظ می‌کند این است که این عمر و حیات را یک «هذا الیوم» بداند؛ یک «امروز» بداند، اما حضور در محضر خداوند را برای «همیشه» بداند.

از امام صادق علیه السلام روایتی است که می‌فرماید: «مِنْ صِحَّةِ يَقِينِ اَلْمَرْءِ اَلْمُسْلِمِ»؛ اگر بخواهی شخص مسلمانی که مدّعی یقین است را شناسایی کنی که آیا صحیح می‌گوید، این است که «أَنْ لاَ يُرْضِيَ اَلنَّاسَ بِسَخَطِ اَللَّهِ»؛ مردم را به سبب خشم خدا، راضی نمی‌کند.