بریده‌های کتاب Kosar

«آره آره، آماده‌ام. دعا کن شانس بیارم، عزیزم.» چه چیز دیگری می‌توانست بگوید؟ «همچین کاری نمی‌کنم.» ماری به دنبال توضیحی به آناستازیا نگاه کرد، دختر لبخندی زد و گفت: «شانس مال بازنده‌هاس، تاریخ با شماست. شما جاذبه و جذبه دارین. شما بانوی والامقام مرگ هستین.»

امیلی دکینسون شاعر می‌نویسد: «امید» بال و پر دارد همچون پرنده ای در روح آدمی آشیان می‌کند آواز سر می‌دهد، نغمه ای بی کلام هرگز خاموشی نمی‌گزینذ دلنشین ترین نوایی که در تندباد حوادث به گوش می‌رسد

زمزمه کردند: چه بسیار گمشدگان و از دست رفتگان. درختان در مقابل نجوا کردند: اما هرآنچه گم شده باشد، قابل بازیافتن است.

کتاب را که گشود، سفیدی صفحه هایش در تضاد و جنگ با سایه هایی بود که جنگل را انباشته بودند و کلماتش پناهگاهی امن و راحت پیشکش او می‌کردند. واژه ها به سان ردپاهایی بر برف بودند، پهنه ای سفید و گسترده که هنوز دست رنج به آن نرسیده بود.

عشق به روش های گوناگونی مرگ آور می‌شود.

وقتی توان شاد بودن را از دست بدیم، خودمون رو تا سطح مشکلاتی که باهاشون روبرو هستیم پایین می‌آریم...

واقعیت اینه که مبارزه همیشه هست. همیشه پل‌هایی هست که باید ازشون عبور کرد و همیشه سنگ‌هایی هست که باید از سر راه برداشت. ولی هرگز نباید فرصت لذت بردن از خوشی‌های عمرمون را هدر بریم:)

جهان هیچ وقت برای به به جای بهتری تبدیل نمی‌شه، مگر اینکه ما اون رو برای همه به جای بهتری تبدیل کنیم:)

نبرد خوبی و بدی توی میدون جنگ رخ نمی‌ده، بلکه درون تک تک ما شروع میشه. اجازه نده خشمت برات تعیین کنه که کدوم طرفی هستی:)

هر چقدر هم که دنیا بی رحم و نامهربون شد، هیچ وقت خوشخالیت رو فدا نکن. هر چقدرکسی باهات بد تاکرد، هیچ وقت اجازه نده نفرت از کسی دل سوزی و رحم رو ازت بدزده :)

وقتی در سفر کتابی با خودت به همراه می‌بری، یک چیز عجیبی اتفاق می‌افتد: کتاب شروع می‌کند به جمع آوری خاطراتت.بعدها کافی است که تو فقط لای آن کتاب را باز کنی تا دوباره به همان جایی برگردی که کتاب را اولین بار خوانده ای. یعنی با خواندن اولین کلمات، همه چیز را به یاد می‌آوری عکس ها، بوها، همان بستنی ای که موقع خواندن می‌خوردی... حرفم را باور کن، کتاب‌ها درست مثل نوارهای چسبناکمخصوص گیر انداختن مگس هستند.خاطرات به هیچ چیزی مثل صفحات چاپی نمی‌چسبند.