بریده‌های کتاب محیا

زندگی که در آن هیچ آسایشی نیست،هیچ مفری نیست.جایی که حتی ذهن خودم هم خائن است.

دلم می‌خواهد جای دیگری باشم در جایی دیگر و فکرهای ذهنم را پر کند.

خودم را وادار کرده‌ام به او فکر نکنم،اما کم‌کم متوجه میشوم هنوز به قدر کافی قوی نیستم؛ هنوز نه،بخصوص نه وقتی که همچنان در جستجویش هستم.

دستش را روی سینه‌اش گذاشت:این جام ایستاده.یک چیزی اینجا مانده که هی حالم را خراب‌تر می‌کند.

آدمی شده بود که حال و آینده‌‌اش را رها کرده بود و به گذشته ها چسبیده بود.دلمرده شده بود.تنهایی را بیشتر از همه چیز دوست داشت.همیشه بین برخورد و گریز،گریز را انتخاب می‌کرد.

یادم می‌آید،دوباره از اول،دیگر پیشم نیست.

خیلی دلم میخواهد بخشی از دنیایش باشم.دلم میخواهد بدانم در ذهنش چه میگذرد،آنچه را حس می‌کند حس کنم.

هرچه بیشتر سعی میکنم به آن خاطره اعتنا نکنم،تکثیر و هیولایی می‌شود که دیگر نمی‌توان مهارش کرد.

عشق را باید با تمام گستردگی‌اش پذیرفت،تنها در جسم نمی‌توان پیداش کرد،بلکه در جسم و روح و هوا.در ایینه،در خواب،در نفس کشیدن‌ها انگار به ریه می‌رود،و ادم مدام احساس می‌کند که دارد بزرگ می‌شود.

همیشه زمان مثل باد می‌گذشت و من هراس داشتم که مبادا بخواهد برود.

تنهایی و غم غربت در جانش چنگ انداخت،غربتی که در میان شهر آشنا گریبانش گرفته بود.چقدر انسان تنهاست.مثل پر کاه در هوای طوفانی.

-تو دنبال چی می‌گردی؟ +دنبال خودم.

مردم می‌مردند.با اینکه اطرافیان را ناراحت می‌کرد،ولی انگار برای مرده آزاری نداشت.آن‌ها دیگر مرده بودند.

چرا باید به دنیا اهمیت بدم؟دنیا هیچوقت به من اهمیت نداده.اگه من دلم بخواد بسوزونمش،میسوزونمش.

دلم برای مملکتم میسوزد. اما ببین چه وضعی شده که آدم راضی می‌شود بیایند بگیرند و از بدبختی نجاتش بدهند.

از نو مرا در آغوش کشید،مرا تنگ در بغل فشرد و صورتش را با علاقه‌ای گرم و با حرارت به صورت من چسباند.

حضورش برایم اهمیتی نداشت اما غیبتش خیلی ازار دهنده بود.

نه جانوری،نه حشره‌ای این آب هرچیز اضافه‌ای را پس می‌زند.

بودنش یک مصیبت بود و نبودنش هزار مصیبت.

پدر خیال می‌کرد آدم وقتی در حجره خودش تنها باشد،تنهاست.نمی‌دانست تنهایی را فقط در شلوغی می‌شود حس کرد.