بریده‌های کتاب محیا داناپور

هر محبتی که بازگشت به محبت خدا نکند، ارزشی ندارد.

بی شک چون دقت در مراقبت نکرده ای، نمی دانی که از جوارح سبعه یعنی گوش و زبان و چشم و دست و پا و بطن و فرج چه معصیت ها می کنی و چه آتش ها روشن می نمایی و چه فساد ها در دین خودت برپا می کنی و چه زخم های مکروه به سیف و سنان زبانت به قلب می زنی؛ اگر نکُشته باشی، بسیار خوب است!

گویی نقاش می خواسته بگوید که صاحب صورت دیگر در عالم خارج وجود ندارد و فقط چشم ها در خاطره ی او اثری ماندنی گذاشته اند...

او از آنچه تصور می‌کنیم بالاتر بود ؛چون هرچه کرد فقط خدا را در نظر گرفت . او در یک کلام عبد بود ،بنده شایسته برای خدا‌...

((نگران نباش. من یه چیز رو مطمئنم. وقتی یه بحرانی به وجود میاد، خدا توی اون بحران یه پیروزی عجیب قرار داده!))

فقط یک لبخند بود و بس. همه چیز را درست نکرد. اصلا هیچ چیز را درست نکرد. فقط یک لبخند بود. یک چیز ناچیز. برگی از یک درختزار که با پرواز پرنده ای هراسان تکان می خورد. ولی من می پذیرمش. با آغوش باز. چون بهار که می رسد، دانه های برف یکی یکی آب می شوند، و شاید من شاهد آب شدن اولین دانه بودم...

عشق هرگز مانع دست یافتن انسان به افسانه ی شخصی اش نمی شود. اگر این طور شود به خاطر آن است که عشق تو عشقی حقیقی نبوده است؛عشقی که به زبان جهان هستی سخن می گوید.

خاطراتی پیش پا افتاده و حقیرند اما تک تک شان برای من ارزشمند و معنا دار هستند. تا یکی از آن ها به یادم می افتد ناخودآگاه لبخندی بر لبانم می‌نشیند و یا اخم می کنم. شاید شبیه خاطرات دیگران باشند ولی از برآیند آن ها یک نتیجه حاصل می شود: من؛ من در اینجا و اکنون...

_چرا این اتاق... این قدر برهوته؟ -واسه امنیت شخصی خودت گفتم اینجا رو خالی کنن تا هیچ خطری تهدیدت نکنه. -امنیت در قبال چی؟ _در قبال خودت.

_پس ، از نقاشی من خوشتون اومده؟ _نمی دونم خوشم اومده یا نه ولی این نقاشی باعث می شه احساس کنم یه چیزی در اینجا هست و دستش را روی سینه اش حرکت داد.

کوچکی و بزرگی در میان مردم اهمیت چندانی ندارد، زیرا غالباً بدون ملاک و بر مبنای تخیلات و احساسات واهی می‌باشد . ممکن است شخصی واقعاً بزرگ باشد اما او را کوچک به شمارند ، و شخصی واقعاً کوچک و بی‌مقدار باشد ولی او را بزرگ بشمارند. آنچه اهمیت دارد، کوچکی و بزرگی در نزد خداست ؛چه بسا شخصی که مردم برای او هیچ ارزش و اهمیتی قائل نیستند و به او اعتنا نمی‌کنند اما در نزد خداوند دارای مقام وجیهی بوده و از اولیاء الله باشد.

مراد از امتحان خدا چیست؟ خداوند که به تمام اسرار آفرینش و رموز و مخفیات هستی اطلاع دارد و بر همه رازهای بواطن و افعال مخلوقاتش آگاهی دارد؛ پس امتحان خدا برای چیست؟ امتحان خدا برای این است که "بنده ، خودش را بشناسد" . گاهی شخص خیال می‌کند که دارای فلان مزیت و صفت نیکوست اما امتحان که پیش می‌آید می‌فهمد که نه، او آن صفت را ندارد و یا دارای فلان صفت زشت است.

با مصائب زندگی چهره ها تغییر می کنند اما چشم ها همان پنجره های همیشگی هستند که به درون باز می شوند.

برای اون فرق نمی‌کرد که مردم چی فکر می‌کنند. رمبرانت باید نقاشی می‌کرد خوب و بد بودن کارش هم براش اهمیتی نداشت. نقاشی برای اون مهارتی بود که از اون یک انسان می‌ساخت. ونسان، ارزش واقعی هنر به قدرت بیانیه که به هنرمند می ده. رمبرانت راهی رو رفت که میدونست هدف اصلی زندگیشه و همین بود که باعث توفیقش شد. حتی اگر نقاشی‌های بی‌ارزشی هم ارائه می‌داد ولی باز هزاران بار موفق‌تر از وقتی می‌شد که خواسته‌های قلبیش رو کنار بذاره و مثلاً ثروتمندترین تاجر آمستردام بشه.