بریده‌های کتاب مهتاب تیموری

در حالی که گریه می‌کرد با حالتی عصبی می‌گفت: با وجود تمام این کتاب‌ها شاهد هستیم که با وحشیگری سرهارو می‌برن...حتما یه جای کار میلنگه و مشکلی وجود داره.

اندیشید: عجیب است که شانه‌های آدم این همه تنها و درمانده شود. سر آخر مثل اینکه مال تو نیستند و احساس میکنی که با تو بیگانه‌اند و کسی فراموش کرده و آن‌ها را جا گذاشته است.

معنی زندگی چیزی نیست که بتوانیم جست‌و‌جو و کشفش کنیم؛ چیزی است که شخصا باید خلقش کنیم.

ما هرگز به نقطه‌ی نهایی و قله‌ی شادی و احساس خوشبختی نمی‌رسیم چون شادی و خوشبختی اصولا قله‌ای ندارد. همیشه یک کوه بلندتر هست. کوهی که در حال حاضر در قله‌اش نشسته‌ایم و حس خوبی داریم، به زودی تبدیل به یک سطح هوشیاری و درک معمول می‌شود.