بریده‌های کتاب مائده بادان فیروز

بهترین لذت‌ها وقتی تکرار شد، زجر و نصیبت است.

همان وقت فهمیدم اگر می‌خواهیم دیوانه نشویم باید دانش و تخلیمان را مدیریت کنیم.

حتی صرفِ دیدن نور خورشید هم به زحمت زندگی می‌ارزد...

اگر می‌خواهیم دیوانه نشویم، باید دانش و تخیل‌مان را مدیریت کنیم.

درست همانطور که سلول‌های ارگانیسم ما این استعداد را دارند که به عناصر بدخیمی بدل شوند و بافت سالم را تخریب کنند، به همین ترتیب، اگر محیط مساعدی فراهم باشد، پاره‌ای خاص از وجود ما تغییر پیدا می‌کند، و روحمان را می‌خورد و از میان می‌برد. این امکانی ذاتی است و مسئولیت آن بر عهده‌ی ماست، کس دیگری را نمی‌توان به خاطر آن سرزنش کرد.

وقتی این تقسیم "ما" و "آن‌ها" را می‌پذیری، اختلاف‌های احتمالی پایانی نخواهد داشت. می‌بینی دوروبرت همه‌ جا جنگ است، شقاوت را و میل به کشتن را تشخیص می‌دهی، اما هنوز همچنان خیال می‌کنی که خودت با بقیه فرق داری، که به نوعی آدم بهتری هستی، تا این که چیزی پیش پا افتاده آن آدم درستکار، مطلع، حساس، و باهوش را وامی‌دارد تا به نفس خود مراجعه کند‌.

برای ناهار شنبه غذاهایی را می‌پزد که بچه‌ها دوست دارند، که او دوست دارد _انگار دارد معجونی جادویی درست می‌‌کند که خانواده‌اش را در کنار هم نگه دارد_ دست کم برای ساعاتی کوتاه، دست کم دور میز غذا.

خیلی طول کشید تا فهمیدم محدود کردن خود در دایره‌ی هر نوع جهان بینی، می‌تواند ما را گرفتار فقر و رنج کند.