بریده‌های کتاب bookworm:]

دیگر همه‌مان فهمیده بودیم که تمام آرزوها برآورده نمی‌شوند.

(گاهی انسان ها برای درک مسائل،کارهایی انجام می‌دهند که نمی‌شود ازشان سردرآورد.)

ای‌کاش همان موقع میدانستم. گاهی تا ابد خیلی کوتاه‌تر از آن می‌شود که فکرش را میکنیم.

میبینی نسل بشر چقدر عیب و ایراد دارد: استخوان ها ممکن است بشکنند.پوست ممکن است خراشیده شود.هرروز باید خودشان را تخلیه کنند. اما از همه‌ی اینها بدتر این است که بزرگ می‌شوند.

کشف کردم ما وقتی داریم راه می‌رویم،در اصل داریم یک کاری می‌کنیم که نیفتیم. کشفم را برای مامان اشی هم توضیح دادم.او گفت پس با این حساب راه رفتن مثل زندگی کردن است،چون توی زندگی اگر پای عقبی‌مان را جلو نگذاریم با دماغ میخوریم زمین...

"شاید بتونیم باهاشون بجنگیم؟" "اون عقل ناقصت رو از دست دادی؟فکر میکنی میتونی با دویست تا سرباز مبارزه کنی.میدونم من خیلی خوشتیپم،جی،اما بروسلی که نیستم. " "بروسلی دیگه کیه؟" کنجی متعجب می‌پرسد:"بروسلی کیه؟وای خدای من.ما دیگه نمیتونیم با هم دوست باشیم." "چرا؟یکی از دوستاته؟" "اصلا میدونی چیه.هیچی نگو.فقط...اصلا الان نمی‌تونم باهات حرف بزنم."

"آرون؟" "بله،عزیزم."

آتش هر بخشی از تو که تغییر کرده است که خراشیده شده است به دلیل مسخره شدن در حیاط مدرسه یا بازیچه دست بزرگترها شدن از یاد رفته اند و درد دوستانی که مرده‌اند او آن تکه های روی زمین ریخته را جمع کرد شبیه تراشه های چوب او از آن‌ها برای سوخت استفاده کرد تبدیل به آتش شدند و سوختند نور کافی برای اینکه برای همیشه ببیند.

نورا، چون برخی اوقات تنها راه برای یاد گرفتن، زندگی کردن است.

بعضی وقتا بعضی چیزا از اول قراره که اتفاق بیوفتن.