بریده‌های کتاب Haruto

او لنگر من در این دنیاست و من حاضرم تا وقتی در کنار او هستم غرق بشوم.

به راستی که تاب آوردن چقدر زیباست؛ اینکه به رغم تمام سختی ها همچنان بخندی.

هیولا ها هیولا زاده نمی‌شن، به مرور زمان به یک هیولا تبدیل می‌شن.

انگشتانم به سمت چانه‌اش می‌روند و صورتش را دوباره به سمت خودم بر می‌گردانم تا بتوانم در چشمانش نگاه کنم و می‌گویم: <<دوباره می‌پرسم. کی این بلا رو سرت آورد؟>>

او کله شف‌تر از آن است که بمیرد و من کله شق‌تر از آن که به او اجازه بدهم.

او مظهر واقعی یک تصمیم بد است. ترکیبی از خطر و آرزو. مرز باریک میان کشنده بودن و ملکوتی بودن. و من احساس میکنم که دارم غرق می‌شوم.

<<کاری کن تو رو دست کم بگیرن. کاری کن تو رو نادیده بگیرن تا زمانی که خودت بخوای دیده بشی.>>

صدایش شکست خورده، خسته و پر درد بود

گاهی دیدن چیزی که درست روبه روته، از همه چی سخت تره

بیشتر ملحفه های سفید و کرم رنگ دارند و مجبور می شوم برای پیدا کردن رنگی تیره تر بگردم. تمام موهایش خونی است و بلافاصله رنگش به ملحفه سفید سرایت می کند.

ما همه زخم هایی داریم که درد پشت این زخم ها می تواند رفتار های ما را با آدم ها تغییر دهد.