بریده‌های کتاب حنا

لمس کردن پیش از دیدن و پیش از سخن گفتن می‌آید. اولین و آخرین زبان است و همواره راست می‌گوید.

هنگامی که از بالای پرتگاهی پرتت می‌کنند یا سقوط می‌کنی و یا پرواز. به امید هر چیزی. هرچند غیر ممکن.

برخی از برترین کارها را کسانی که راه بازگشتی نداشته‌اند به انجام رسانده‌اند.کسانی که فرصتی نداشتند، کسانی که معنای حقیقی بی‌چاره را درک می‌کنند.

شبیه زمینی شده‌ام که در گذشته ساختمان با ارزشی در آنجا قرار داشته و حالا تنها آجرهایش مانده است.به یک ویرانه تبدیل شده‌ام.

به کلی کافر شده بود.برای او باور به خدا بر فراز سنگرها مثل بادکنکی ترکیده بود و مذهب تنها چوبی بود که با آن سربازان را می‌زدند.

پدرم از هر حرفی در مورد جنگ و حتی به بهانه‌ی خدا و تمدن بشری نفرت داشت.

به دنیا آمدن لورا خیلی طولانی شد. گویا فکر می‌کرد شاید به این دنیا آمدن کار درستی نباشد. وقتی هم که متولد شد چند وقت مریض بود و چیزی نمانده بود که بمیرد. این‌طور فکر می‌کنم که همچنان شک داشت که زنده بماند.

خان عمو هی می‌گفت ببین همه کار فرنگیها از روی نقشه و حساب و کتاب است، حتی شکارشان. زری اندوه زده گفت: مخصوصا وقتی می‌خواهند آدم شکار کنند.

آخر آدم باید در این دنیا یک کار بزرگتری از زندگی روزمره بکند. باید بتواند چیزی را تغییر بدهد. حالا که کاری نمانده بکنم پس عشق می‌ورزم.

خوب که فکرش را می‌کنم می‌بینم همه‌ٔ ما در تمام عمرمان بچه‌هایی هستیم که به اسباب‌بازیهایمان دل خوش کرده‌ایم و وای به روزی که دلخوشیهایمان را از ما می‌گیرند، یا نمی‌گذارند به دلخوشیهایمان برسیم. بچه‌هایمان، مادرهایمان، فلسفه‌هایمان...مذهبمان...

یگانه سعادت ممکن سعادت نابودیست، یا اگر جز بودن راهی نیست خوشا درخت یا سنگ یا از آن هم کمتر، دانهٔ شنی بودن و زیر پای عابران مجروح نشدن!

آدم وقتی جوونه خیال میکنه نوبت خوشبختی هم می‌رسه. دلش پرِ امیده. اما بعد بدبختی رو بدبختی می‌آد. آدم وسط مصیبت گیر می‌کنه.

به قدری بود که همیشه گرسنه‌ باشند اما نمیرند و همیشه زیر بار قرض کمر خم کنند و از دست طلبکارها بگریزند، انگاری این لقمهٔ بخور و نمیر را دزدیده‌اند.

به این دخترانِ از خستگی درمانده‌ای فکر می‌کرد که هنوز آن‌قدر احمق بودند که بچه هم درست می‌کردند: گوشتی برای باربردن و کالبدهایی برای رنج کشیدن. اگر اینها همچنان به درست کردن بچه‌هایی به گرسنگی محکوم ادامه دهند فلاکتشان هرگز تمام نخواهد شد.

افسوس هنوز کسی راهی برای زنده ماندن بی‌غذا کشف نکرده بود.

مهربانی‌اش از تسلیم و تمکین حکایت می‌کرد و پیدا بود که آماده‌ است که خشونت مردها را نیز مثل درشتیهای زندگی حمل کند.

شمعو فوت کن . من برای تماشای سیاهی غصه‌هام شمع نمی‌خوام.

دچاری امری‌ است، نپذیرفتن دچاری امری و پذیرفتن آن امری دیگر.

«می‌دانی؟!» همین جور که پلشتی جریان می‌یابد، شخص به همان نسبت ناچار می‌شود خودش را از آن دور کند. همین است که گام به گام عقب نشینی می‌کند، عقب نشینی تا به تدریج پناه ببرد به درون خودش؛ به دخمه‌ای که اصطلاحا درون نامیده می‌شود. چاله. به نوعی تاریکخانه.

به او گفته‌ام ، هزاران بار بیش به او گفته‌ام که می‌ستایمش؛ چنانچه پیشینیان ما، آب را می‌ستودند.