بریده‌های کتاب حنا

اغلب به فکرم می‌رسید که اگر مجبور بودم در تنه‌ی درختی خشکیده محبوس باشم و جز تماشای آسمان بالای سرم کاری نداشته باشم، کم کم به این وضع هم خو می‌گرفتم‌.

روزهای اول که به آسایشگاه آمده بود،اغلب گریه می‌کرد. اما علتش فقط ترک عادت بود. چند ماه که گذشت، اگر از آسایشگاه بیرونش می‌آوردند، گریه اش می‌گرفت. باز هم از روی ترک عادت.

و دیوانه تر از همه بی‌تردید کسانی هستند که در دیگران آثار جنونی را می‌بینند که در خود نمی‌بینند.

یحیا واقعا پیر شده ای. چشم‌هایت ضعیف شده. بدنت ناتوان شده.اما با این حال نه خشمم فروکش می‌کند و نه چیزی از سرگشتگی‌ام کم می‌شود؟ چرا همچنان،حتی حالا هم، پرسش هایی می‌کنم که مرا در جوانی‌ام عذاب می‌داد؟ به انتهای راه رسیدم و آرامش درون را نیافتم.

آن دسته از مردم که همچنان ریشه در دیرین دارند چنین پذیرفته اند که در اولین فرصت، همین که از شکمشان زیاد آمد به فکر کفنشان باشند.

نفس می‌کشم و صدای نفس کشیدن خودم را می‌شنوم، و هر لحظه منتظرم که دیگر این صدا را نشنوم. برای نفس نکشیدن چه علامتی روشن تر از خودِ نفس کشیدن؟ و برای نبودن چه علامتی روشن تر از خودِ بودن؟

ترس، این ترس است که فرمان می‌راند. از آنکه با ترس بار آمده اند و با بیم بافته شده اند و با پنهان پویی خو گرفته اند. پس نمی‌توانند به صدق دل رفتار کنند، با سلامت و صدق سخن بگویند. نمی‌توانند با چشمهای خود بنگرند، با مغز خود بیندیشند و با زبان خود بگویند. در همه عمر مهلت یافتن چنین حقی را نیافته اند.

چرا همیشه یک جای زندگی گندیده است ، و کاری هم نمی‌شود کرد.

ای مردشور این حال آدم را ببرد که فقط وقتی به زبان مادری حرف می‌زند، همه ی هستی اش می‌آید بالا. آدم رو می‌شود.

چیزی ، حجم ثقیلی ترکیده بود، منفجر شده بود و تکه هایش در دود و خاک معلق بودند. تکه های معلق را نمی‌شد شناخت. تکه ها، اجزاء همان ثقل بودند؛ اما دیگر ثقل نبودند.پراکنده و بی هویت بودند.

وقتی هم از معرکه بدر می‌آیی، هنوز در معرکه ای! معرکه هنوز در تو است.

علیل که هستی،از هر انگشتت هنری هم اگر ببارد،چشم دیگران تو را به بوته ای پیوندی می‌بیند. تو را چیزی میبیند که بودنت بسته به غیر است.

درد، خویشاوند خود را می‌شناسد.

عشق اگر پیدا شد که دیگر عشق نیست.معرفت است.عشق از آن رو هست،که نیست.پیدا نیست و حس می‌شود. می‌شوراند. منقلب می‌کند. به رقص و شلنگ اندازی وا می‌دارد.می‌گریاند. می‌چزاند‌. می‌کوباند و می‌دواند.

گاه آدم،خودآدم،عشق است.بودنش عشق است.رفتن و نگاه کردنش عشق است.دست و قلبش عشق است.در تو عشق می‌جوشد،بی‌آنکه بدانی از کجا در تو پیدا شده،روییده.شاید نخواهی هم.شاید هم بخواهی و ندانی.نتوانی که بدانی.

حوصله‌ی چسناله های دلسوزانه دیگران را ندارم،اگر برایم اهمیت می‌داشت وصیت می‌کردم که نمی‌خواهم هیچ‌کس و بسا ناکسان دنبال کون تابوتم راه بیفتند،از تصورش خسته و نفرت زده می‌شوم.

من تو اون محفظه ی تنگم،تو تاریکی کامل،و آروم و تدریجی دارم می‌میرم.اگه میتونستم خفه بشم و تموم،خیلی بد نبود.ولی قضیه اینجوری نیست.از یه شکافی یه ذره هوا میتونه بیاد تو، بنابراین خفه شدنه حسابی طول می‌کشه.