بریده‌ کتاب‌های فائزه جعفری

ارسطو در سرآغاز کتاب اول مابعدالطبیعه می‌گوید : همه‌ی انسان‌ها بالطبع آرزومند دانش‌اند.

سیمون وی در کتاب جاذبه و رحمت می گوید : توجه نادرترین و خالص‌ترین شکل بخشندگی است.

ما همه مون تاریخ انقضا داریم. اگر من جای شما بودم انقدر عجله نمی کردم بفهمم کِیِه!

تبهکاریِ درستکارِ بلند پایه در جهان شاید بیش از زیانِ نابکارانِ باهوش بوده است.

چیزی که رابطه ی دو نفر را خراب می کند فضولی است!

همه ی آدم ها در چیزهای بد شبیه هم هستند.

من امروز پول دارم و حساب می کنم. غم فردا بماند برای فردا.

من شیوه ی مردنم را انتخاب نخواهم کرد. البته از مرگ نمی ترسم، این زندگی است که می ترساندم.

من کهنسال نیستم، اما هنگام برخاستن از خواب، همچو‌ کشتی شکسته ی دریا، مغلوب دردم.

شناخت «خود» به تنهایی قوی ترین قدرتی است که آدم می تواند داشته باشد.

فردیت همین است: رهایی از هویت گروهی و تبدیل شدن به آدم خودت.

پرورش ذهن یعنی چیزی را که باعث می شود به فکر فرو بروی، در زندگی ات نگه داری و چیزی را که منطقی است، به کار بگیری.

آزمون صحیح هر ایده، محبوبیت آن نیست؛ بلکه این است که چقدر باعث می شود عمیق به فکر فرو بروی.

در کارهایی که زندگی ات را بهبود می بخشند، خوشحالی تو اهمیتی ندارد؛ بلکه سختکوشی مهم است.

هیچ کس این را به ما نمی گوید: زندگی خیلی چیزهاست که به خوشحالی ربطی ندارد؛ ولی اگر آن کارها را درست انجام بدهی، نتیجه اش خوشحالی می شود. خلاصه اینکه خوشحالی محصول جانبی درست زندگی کردن است.

درد کی و قراره دوا کنه؟ تو میخوای قدرت داشته باشی. میخوای و تو فکرشی که طبقه ی متوسطِ رو به پایین رو جمع کنی و رهبرشون بشی. میخوای سرمایه رو کنترل کنی و حقوق پرولتاریا رو به رسمیت بشناسی. بعدشم میخوای به ساختن یک کشور متمدن کمک کنی که عین بهشت می مونه. منم بهت میگم : توی این بهشتِتَم باز مردم دهن همدیگه رو جر میدن!

ادراک تو از هر چیز، انتظارات تو از آن را به وجود می آورد.

وظیفه ی تو درک آدم ها نیست، بلکه درک و مراقبت از خودت است.

کسانی که پاداش و جایگاه و قدرت دارند، منابعی برای یادگیری اند، نه چیزی بیشتر.

دیگران هرگز نمی توانند کاری کنند که در طولانی مدت احساس خاص بودن بکنی.