بریده‌های کتاب فاضل تقوی

آری فرزندم. اسلامی که به عدالت نرسد، کفری است که لباس توحید بر تن کرده است.

شاعر بزرگ مسیحی گفته است: اگر طالبِ شجاعتید، قصه های شجاعت علی علیه‌السلام را بخوانید؛ اگر می‌خواهید به ادبیات و فصاحت والا بنگرید، خطبه های او را بخوانید؛ اگر خواهان بی‌زاری از دنیا هستید، زهد علی علیه‌السلام را ببینید؛ اگر مهربانی را دوست دارید، مهربانی های او را ببینید.

و طبق حدیثی که اغلب در متون اهل حدیث از پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله نقل می‌شود، می‌توان گفت که به تعداد مومنین، برای درک معنای پذیرش-توحید- «راه و روش» وجود دارد.

«مامان، اما اون زنه میخواست ما رو بزنه. واقعا بزنه؛ چون چادر داشتیم.» من همیشه گفته بودم با چادر امنیت بیشتری داری! انگار توی یک حباب شفاف نفوذناپذیر هستی، همه را می‌بینی و کسی دستش به تو نمی‌رسد. یک بار سال های قبل، یکی از دوستانم گفت:« ببین، ممکنه من یه روزی بی‌حجاب بشم؛ اما این رو مطمئنم که باید باحجاب بود.» وقتی پرسیدم:« چرا؟» گفت:« همه‌ی دوستام این‌جورین و باحجاب موندن بینشون خیلی سخته. تو درکم نمی‌کنی.» آن روز فکر کردم چرا دوستم باید بخاطر گروه رفقا از اعتقادش کوتاه بیاید؛ اما حالا خودم سر همان دوراهی ایستاده بودم. دوستم چادر را کنار گذاشت تا مقبول تر باشد و کنار می گذاشتم تا در امان باشم.

در حدیثی از رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم آمده است: خداوند می‌فرماید:« هر مسلمانی که مسلمانی را زیارت کند، در حقیقت او را زیارت نکرده، بلکه منِ خداوند را زیارت کرده است و ثوابش بهشت است.»

در حدیثی از امام صادق و امام باقر علیهماالسلام نقل شده است که وقتی به دیدار برادر مؤمن خود می‌روید، سعی کنید دیدار شما «عارفاًبحقّه» باشد؛ در این صورت هر قدمی که در این مسیر برمی‌دارید، یک گناه از شما پاک شده و یک حسنه برایتان نوشته می‌شود.

کتاب های تاریخ قادرند ما را به سیاهی لشکری در یکی از جمله‌های یکی از صفحه هاشان تبدیل کنند تا مثلاً بنویسند:« در زلزله‌ی فلان جا، ۵۰ هزار نفر کشته شدند» یا « در انفجار بهمان جا، هزار نفر تکه تکه شدند». برای تاریخ، هر نفر یک عدد است، عددی بی‌جان؛ عددی که رنج ها و اندوه‌هایش، آرزوها و نومیدی هایش یا بزرگی ها و حقارت‌هایش، هیچ تفاوتی با اعداد دیگر ندارد. آن‌ها هیچ وقت دوربینشان را به طرف چهره‌ی ما نمی‌آورند، روی چشم های ما زوم نمی‌کنند؛ بلکه فقط با دوربین های عنکبوتی، با فاصله‌ای که تفکیک ما از هم را غیرممکن می‌کند، از روی سرمان می‌گذرند، برداشتشان را می‌کنند و می‌روند سراغ صحنه‌ی بعدی.

قصه برای مدتی طولانی، شاید به اندازه قدمت نوع بشر، نقش مهمی در زندگی کودکان داشته است.

آیا دیدن تلویزیون برای رشد زبانی کودک مفید است؟ هنگام دیدن تلویزیون، عصب های دیداری کودک، به شدت تحریک می‌شوند. گفت‌وگوی دوسویه بین نوزاد و تلویزیون وجود ندارد و مغز غیرفعال، در حالت خواب قرار می‌گیرد. از میزان تمرکز او کم می‌‌شود و در نهایت، دایره‌ی واژگانش گسترده نمی‌شود. کودکان تا دو سالگی نباید تلویزیون ببینند و اگر به نوپایی اجازه بدهید با تلویزیون اُنس بگیرد، او دیگر به سراغ اسباب‌بازی نخواهد رفت و با کتاب هایش سرگرم نخواهد شد. رسانه های دیجیتال مانع مهمی بر سر راه رشد زبانی کودک هستند.

کتاب خواندن باعث طراوت روحتان می‌شود و از سرکوب میل شدیدتان به رشد جلوگیری می‌کند. دیدن شما در حال کتاب خواندن، از هر آموزش دیگری مفید تر است. اگر می‌خواهید کودکی کتاب‌خوان داشته باشید، باید اول خودتان اهل کتاب باشید. شنیده‌اید که بچه‌ها شبیه رؤیاهای ما نمی‌شوند؛ بلکه شبیه واقعیت وجودی ما می‌شوند.

از آنجا که بیشتر کتاب ها عناوین کامل نداشتند، عنوان توضیح دهنده‌ای به آن‌ها اضافه می‌شد و اولین کلمات کتاب به عنوان معرف آن، به کار می‌آمد. برای مثال، در سده‌ی دهم، عبدالقاسم اسماعیل (صاحب بن عباد) وزیر ایرانی، که نمی‌خواست هنگام سفر از مجموعه ۱۱۷هزار جلدی کتاب هایش دور بماند، دستور داده بود که آم‌ها را بار شتر های تعلیم دیده‌ای کنند که بر اساس حرف الفبا، پشت سر همدیگر حرکت می‌کردند.

هیو اهل سن‌ویکتور در سال ۱۱۲۰ میلادی نظامی برای دسته‌بندی کتاب ها پیشنهاد کرد که در آن چکیده ای از محتوای هر کتاب (به شیوه‌ی چیکده‌نویسی های امروزی) فراهم می‌آمد و در سه دسته‌ی اصلی براساس تقسیم بندی سه‌گانه‌ی صناعات آزاد در یکی از سه دسته جا می‌گرفت: نظری، عملی، مکانیکی.