بریده‌های کتاب Zeyn

آدمها هم مثل شهرند. نمی‌شود بخاطر چند بخش کمتر جذابشان، به کل آنها را کنار گذاشت.

مطالبی درباره ی تنهایی شنیده و خوانده بودم ولی تا این حد تلخ و دشوارش نمی پنداشتم.

این دارو نوعی مخدر است که رابطه ی مغز با درد را تغییر می دهد؛ ای کاش آدمی با این مشخصه وجود داشت.

نمی‌فهمم چرا باید خودمان را به آب و آتش بزنیم تا با استانداردهای جامعه جور دربیاییم. مشکل اصلی ما این است که دست از تحقیر یکدیگر برنمی‌داریم.

ما ناآگاهانه در افکار منفی غوطه میخوریم، نمی‌دانیم فکر کردن مداوم به اینکه «من به هیچ دردی نمیخورم» به اندازه ی مصرف یک جعبه ی سیگار بدون فیلتر کمِل سرطان‌زاست.

اگر یک انسان از چیز بچه‌گانه ای خنده‌اش بگیرد و بدنش از لذت سرحال آید، چه اهمیتی دارد این لذت نه از یک اثرِ هنریِ عمیق، بلکه با تماشای باز‌پخش یک سریال آبکی حاصل شده باشد؟ واقعا برای چه کسی مهم است؟ آن فرد یک لحظه ی درونی شگفت‌انگیز داشته و مهم تر اینکه آن را ارزان بدست آورده؛ نوش جانش.

جالب است که برای دکتر یا وکیل شدن باید تعلیم ببینید اما برای پدرومادر شدن نه. هر ابلهی از عهده اش بر می آید بدون اینکه حتی لازم باشد در یک سمینار یک روزه شرکت کند. سیمون اگر دلت بخواهد میتوانی همین فردا پدر شوی.

شرم آور است شاهد انسان زنده ای باشی که در پایان عمر در خودش تأمل می‌کند و می‌بیند تنها چیزی که باید به آغوش مرگ ببرد، شرم از به کمال نزیستن است.