آدمها هم مثل شهرند. نمی‌شود بخاطر چند بخش کمتر جذابشان، به کل آنها را کنار گذاشت.

مطالبی درباره ی تنهایی شنیده و خوانده بودم ولی تا این حد تلخ و دشوارش نمی پنداشتم.

این دارو نوعی مخدر است که رابطه ی مغز با درد را تغییر می دهد؛ ای کاش آدمی با این مشخصه وجود داشت.

نمی‌فهمم چرا باید خودمان را به آب و آتش بزنیم تا با استانداردهای جامعه جور دربیاییم. مشکل اصلی ما این است که دست از تحقیر یکدیگر برنمی‌داریم.

ما ناآگاهانه در افکار منفی غوطه میخوریم، نمی‌دانیم فکر کردن مداوم به اینکه «من به هیچ دردی نمیخورم» به اندازه ی مصرف یک جعبه ی سیگار بدون فیلتر کمِل سرطان‌زاست.