بریده‌های کتاب به‌ناز نایب‌زاده

برایم مهم است اسم چیزهایی را که احاطه‌ام کرده‌اند بدانم، فارغ از این‌که به معنای شناخت بیشترشان باشد یا نباشد؛ تلفظ کردنشان من را بهشان نزدیک می‌کند.

می‌نویسیم. وظیفه ماست؟ اجبار درونی‌است که بنویسیم ‌و بگوییم هستیم هر چند نیستی ما را همین هستی رقم خواهد زد.

درخت پوسیده را باید از ریشه کند. به شاخ و برگش کاری نداشته باش.

تنها چیزی که از من دلجویی می‌کرد امید نیستی پس از مرگ بود - فکر زندگی دوباره مرا می‌ترسانید و خسته می‌کرد - من هنوز به این دنیایی که در آن زندگی می‌کردم انس نگرفته بودم، دنیای دیگر به چه درد من می‌خورد؟

پیرهایی هستند که با لبخند می‌میرند، مثل این‌که به خواب می‌روند، و با پیه‌سوزی که خاموش می‌شود. اما یک نفر جوان قوی که ناگهان می‌میرد و همه قوای بدنش تا مدتی بر ضد مرگ می‌جنگد چه احساسی خواهد داشت؟

آدمی هیچ‌گاه پشت خود را به درستی نمی‌بیند مگر در عکس…

زندگی را نباید تنها زندگی کرد، حتی در روز آخر.

زن، هر چه هم عاقل باشد، از هر کمالی هم که برخوردار باشد، باز در کله‌اش افکاری دارد که مخل زندگی خود او و دیگران است.

شناخت روح انسان سخت است اما شناخت روح خویش، سخت‌تر.

خود را عاشق دیدن در خواب یعنی از دست دادن عقل

هرگز نخواستم چیزی باشم غیر از آنچه هستم. داشته‌هایم را دوست داشته‌ام. هشتاد سال است که خودم را خیلی دوست دارم. چشم‌هایم و آنچه می‌بینند. گوش‌هایم و آنچه می‌شنوند. قلبم و آنچه حس می‌کند. دست‌هایم و کارهایی که می‌کنند. پاهایم و جاهایی که مرا می‌برند. حتی صدای ریز و تیزم را بی‌بهانه دوست دارم… تکه_کتاب #آپارتمان_پنج_سویم