بریده‌ کتاب‌های Mari

آمدند و رنج بردند و رفتند.

آن وقت‌ها دل من چشمه زلالی بود، حالا چاهی که جنازه‌ای ته آن افتاده، جنازه امید به رستگاری انسان، امیدی که آن‌وقت‌ها زنده بود.

بعد اضافه کرد: پدر دلم می‌خواست آفتاب بودم. من فوری یاد «فاوست» افتادم: همسفر با خورشید، تماشای جهان از بالا، همیشه در روشنایی و از این حرف‌ها؛ آن هم برای بچه‌ای در این سن! پرسیدم برای چی؟ گفت برای رنگش. یک بار دیگر از حماقت خودم غافل‌گیر شدم.

سکوت عجیبی است. انگار فقط صدای سکوت باریدن برف در هوا هست و بس. هوا پر از خاموشی است؛ وقتی خوب گوش بدهی نجوای سکوت را می‌شنوی، مثل خواب ریشه‌های زمستان است در دل زمین.