بریده‌های کتاب Mari

کاش دنیا دست زن‌ها بود، زن‌ها که زاییده‌اند یعنی خلق کرده‌اند و قدر مخلوق خودشان را می‌دانند. قدر تحمل و حوصله و یکنواختی و برای خود هیچ کاری نتوانستن را. شاید مردها چون هیچ‌وقت عملاً خالق نبوده‌اند، آنقدر خود را به آب و آتش می‌زنند تا چیزی بیافرینند. اگر دنیا دست زن‌ها بود، جنگ کجا بود؟

آدمیزاد چیست؟ یک امید کوچک، یک واقعه خوش چه زود می‌تواند از نو دست و دلش را به زندگی بخواند؟ اما وقتی همه‌اش تودهنی و نومیدی است، آدم احساس می‌کند مثل تفاله شده، لاشه‌ای، مرداری است که در لجن افتاده.

آمدند و رنج بردند و رفتند.

آن وقت‌ها دل من چشمه زلالی بود، حالا چاهی که جنازه‌ای ته آن افتاده، جنازه امید به رستگاری انسان، امیدی که آن‌وقت‌ها زنده بود.

بعد اضافه کرد: پدر دلم می‌خواست آفتاب بودم. من فوری یاد «فاوست» افتادم: همسفر با خورشید، تماشای جهان از بالا، همیشه در روشنایی و از این حرف‌ها؛ آن هم برای بچه‌ای در این سن! پرسیدم برای چی؟ گفت برای رنگش. یک بار دیگر از حماقت خودم غافل‌گیر شدم.

سکوت عجیبی است. انگار فقط صدای سکوت باریدن برف در هوا هست و بس. هوا پر از خاموشی است؛ وقتی خوب گوش بدهی نجوای سکوت را می‌شنوی، مثل خواب ریشه‌های زمستان است در دل زمین.