بریده‌های کتاب امیرمهدی جمشیدی‌ها

افکار عجیبی ذهنم را سخت به خود مشغول می‌دارد. احساسات غم‌انگیزی دلم را تنگ کرده و افکار زیادی، که هنوز برای خودم روشن نیست، در ذهنم زیرورو می‌شود. نه می‌توانم مسائلم را حل کنم نه میلی به حل کردنشان دارم. این کار کار من نیست.

چه سرّی است در عشق که درست در آن دم که بیش از همه به آن نیازمندیم، از ما می‌گریزد؟

من به آن زاهد که تقدسش در چهره‌اش نوشته شده، به پرنده‌ای که در آسمانش و بهشتش پرواز می‌کند، به ماهی در اقیانوسش، حسادت می‌کنم، حتی به جانوری وحشی که در بیشه می خزد حسادت می‌کنم، چون همه‌ی آن‌ها خاطری آسوده دارند.

چیزهایی هستند که برای همه ارزش یکسان ندارند، چیزهایی که باید بارشان را تک‌وتنها روی گرده بکشیم، مثل صلیب شهدا، و پیش خودمان نگه داریم. نمی‌شود از چیزی که در درون ما جریان دارد با همه حرف زد. بیشتر وقت‌ها حتی نمی‌فهمند از چه چیزی حرف می‌زنیم.

از کجا معلوم که در طومارهای الهی نوشته نشده باشد که بدبختی تنها طالع من است و راه مصیبت تنها راهی است که قدم‌های سمج من در تمام روزهای غم‌گرفته‌ام می‌تواند در آن سیر کند؟

هرگز نمی‌شود به بدبختی عادت کرد، باور کنید، چون ما همیشه مطمئنیم که بلای فعلی آخری است، گرچه بعدها، با گذشت زمان، متقاعد می‌شویم که هنوز بدتر از این در راه است.

گفت:‌ «من می‌شناسمتان، برای اینکه خودم را می‌شناسم. ما خیال می‌کردیم که راه رسیدن به آن ناکجاآبادمان از هر کوچه‌ای باشد، باشد، قصد فقط رسیدن است، به دست گرفتن قدرت است، حاکمیت سیاسی است. فکر هم می‌کردیم این چیزها، این دورویی‌ها را وقتی به آن جامعه رسیدیم، مثل یک جامه‌ی قرضی درمی‌آوریم و می‌اندازیم توی زباله‌دانی تاریخ. اما حالا می‌فهمم تاریخ اصلاً زباله‌دانی ندارد. هیچ‌چیز را نمی‌شود دور ریخت.» [از فتح‌نامه‌ی مغان.]

وقتی به روزهای بعد از انقلاب فکر می‌کنم که عکس اعدام‌شدگان را به دیوار اتاقمان می‌چسباندیم و با احساسی پر از رضایت می‌خوابیدیم، خجالت می‌کشم. ما برای اعدام سران رژیم سابق هورا می‌کشیدیم و همین شد الگویی که بعدها، بی‌محاکمه، دسته‌دسته اعدام کردند. حالا هم نمی‌دانیم که آن اولی‌ها، سران رژیم شاه، واقعاً گناهکار بودند یا نه، محاکمه شده بودند یا نه.

[پدر گفت:] «[...] شما می‌خواهید با مملکت چه کنید؟ حتی با خودتان؟ می‌توانید با همدیگر کنار بیایید؟» اسد گفت: «بله پدر. اما‌م خمینی گفته است که همه‌ی احزاب با گرایش‌های مختلف می‌توانند در انقلاب سهیم باشند.» ما چه می‌دانستیم که بعدها همه به خو‌ن یکدیگر تشنه می‌شویم. حتی به این حرف پدر هم توجه نکردیم که گفت: «فریدون سه پسر داشت، اما شماها شاهنامه را درست نخواندید تا بدانید برادرها چه بر سر همدیگر آوردند.»

به آلمانی که حرف می‌زنی، حالتی در صدات نیست، نه غمی، نه غمبادی، نه... ای مرده‌شور این حال آدم را ببرد که فقط وقتی به زبان مادری حرف می‌زند، همه‌ی هستی‌اش می‌آید بالا. آدم رو می‌شود.