بریده‌ کتاب‌های علی حکیمی

اگر روش مطالعه و تفکر را بیاموزی و با طرح سوال‌ها و تنظیم سوال‌ها، به تحلیل و جواب‌گویی روی بیاوری می‌بینی که چقدر برنامه می‌توانی داشته باشی.

انسان دائم در خسارت است، مگر عاشقِ صادقِ مبارزِ صابرِ مواصیِ به صبر.

از استعدادهای اضافی جنین، میشود حدس زد که او در رحم نمی ماند و این دست و پا در رحم به کار گرفته نمیشود؛ پس باید ادامه داشته باشد. از استعدادهای اضافی انسان در این دنیا هم می توان فهمید که ادامه دارد. ما برای این زندگی محدود، به این همه سرمایه، به فکر، عقل، اختیار، وجدان، فرقان، روح و ایمان، نیاز نداشتیم.

فکر علاوه بر آزادی، به مواد خام هم احتیاج دارد؛ مطالعه ها و تدبرها لازم است تا فکر شیره‌اش را بگیرد و به شناخت، عشق و حرکت تبدیل کند.

هدف به پا داشتن نیست، به پا ایستادن است.

با سیر فکری، ما بجای یک استخر آب، چشمه میشویم. آنچه ما را بوجود می آورد و چشمه می کند، جوشش درونی ماست...

اگر دریافتیم که نیازمان شناختی از وسعت هستی است، نیازمان عشق به حق است، باید این نیاز را با مطالعه، #تدبر و #تفکر تامین کنیم؛ برای اینکه این تدبرها و این مطالعه ها عمیق و بارور شود، باید زمینه اش را در نظر بگیریم که در چه لحظه ای و در چه محیطی، این تفکرات را شروع کنیم.

نقل شده است که یکی از ویژگیهای برجسته علامه طباطبایی رضوان الله علیه، شهامت ایشان در گفتن «نمیدانم» بود. علامه طباطبایی با آن مقام علمی، بارها در پاسخ پرسشها واژه «نمی دانم را بلند بر زبان جاری می کردند. حضرت آیة الله سبحانی مدظله در این باره میگویند: «در طول سی سال که افتخار درک محضر ایشان را داشتم، هرگز کلمه «من» از ایشان نشنیدم. در عوض عبارت «نمیدانم را بارها در پاسخ سؤالات از ایشان شنیده ام.»

عُجب هیچ درمانی جز توجه به توحید و فقر ذاتی انسان ندارد.

توحید و تواضع یعنی وقتی به خودم نگاه می کنم اعتراف نمایم که من به خودی خودم هیچ ندارم، و هر چه هست تماما متعلق به خداست.