بریده‌های کتاب محمدجواد واحدی

به گفته برنارد لوئیس، ایران اسلامی شد، اما عربی نشد. ایرانیان ایرانی ماندند. ایرانیان، درون اسلام متجلی شدند و ابعاد جدیدی به خود اسلام افزودند.

یک‌باره دلم برای دکتر چمران تنگ شد. برای آرامش نگاهش، صدای گرمش، حتی آر پی جی زدن‌هایش و گریه‌هایش در نماز شب و شب‌ها تکان خوردن شانه‌هایش در پاوه وقتی که می‌دید مردم چقدر سختی می‌کشند. حماسه و عاطفه را با هم آشتی داده بود.

مالک، یک نفرش دوازده هزار نفر است و اگر می‌شنویم که اگر چند نفر یاور می‌بود، خروج می‌کردیم، نفراتی در حد مالک مقصود هستند، که علی گفت: کاش یک نفر مثل مالک می‌داشتم تا سنگینی شما بر من سبک می‌شد .

در دل خویش گفتم؛ مسئله‌ی من دگرگون شدن جهان است نه مقامی منیع در این دگرگونی داشتن. من برای سرباز بودن آفریده شده ام نه فرمان روایی کردن.

یحیی! می‌گویند وقتی که منصور حلاج را بر دار می‌زدند، به دوست قدیمی اش که در آن صحنه حاضر بود، نگاه کرد و گفت: " این که می‌بینی، نتیجه و پیامد آن یک نگاه است که در دوران نوجوانی، در کوچه‌مان به روی زنی کردم که در پشت بام بود!" یحیی در زندگی تو هم نگاهی هست که شاید سرانجام سرت را بر باد دهد. اما همین نگاه‌ها ارجمندند، برای این‌که آتش‌زنه شعله عشقند و این شعله اگر دار و ندارت را به آتش کشد، باز هم به دار و ندارت می‌ارزد!

در ذهنش چنین خواند: "تو عین محبتی. محبت بر همه چیز صبر می‌کند و همه چیز را متحمل می‌شود"،