بریده‌های کتاب احمدرضا بیابانی

چنین است رسم سرای سپنج یکی زو تن اسان و دیگر به رنج برین و بر آن روز هم بگذرد خردمند مردم چرا غم خورد

پسر گر به جاه از تو برتر شود هم از رشک مهر تو لاغر شود

انکه با هیولا دست و پنجه نرم می کند باید بپاید که خود در این میانه هیولا نشود. اگر دیری در مغاکی چشم بدوزی ، آن مغاک نیز در تو چشم میدوزد. فریدریش نیچه

برای ما چیزی که مهمه حقیقت نیست ، عدالته......

من بیشتر خوشم می امد با یک نفر دوست یا اشنا حرف بزنم تا با خدا ، با قادر متعال! چون خدا از سر من زیاد بود

شاید از انجایی که همه روابط من با دنیای زنده ها بریده شده ، یادگار های گذشته جلویم نقش می بندد......

شاه باید هرچه کمتر به رعایای خود بدهد ، چون که به سود او نیست که مردم ثروت و ازادی داشته باشند ، چون ثروت و ازادی مردم را در برابر ستم و بیداد سرکش میکند ، در حالی که فقر مردم شکیبا میکند و روح سرکشی را در ایشان میکشد .

پادشاهان همواره بحق یا به ناحق در پی به چنگ اوردن سرزمین های تازه اند به جای آنکه در اندیشه شیوه بهتر فرمانروایی بر آنچه هم اکنون دارند باشند.

هیچ وقت تصور نمی کرد اخرین فرد زنده زندگی خودش باشد

ایا دانشی مرد بسیار هوش همه چادر ازمندی مپوش که تخت و کُلَه چون تو بسیار دید چنین داستان چند خواهی شنید چه جویی از این تیره خاک نژند که هم بازگرداندت مستمند که گر چرخ گردان کشد زین تو سر انجام خشتست بالین تو

آن که در سرمای زمستان ، بی پوشاک در خانه فاقه زده اش نشسته و کودکان معصومش را میبیند که از سرما میلرزند و لب هایشان کبود شده است و اشک بر گوشه چشمانشان افسرده است هرگز خانه و زن و فرزند را همچون بودا در جستجوی اتش خاموش رها نمی کند وی در جستجوی اتش فروزان است که زبانه بزند ، سوزاند و گرم کند

قدرت واقعی همیشه در سخت بودن و صلابت نیست ، بلکه در توانایی انطباق و انعطاف پذیری خود را نشان می دهد.

کنفسیوس به جامعه می اندیشید و لائوتزو به فرد ، او به بیرون و این به درون . زرتشت به زندگی رو میکند و بودا از ان می گریزد او جهان بینی روشن دارد و نگاهی خوشبین و این تاریک و بد بین . زرتشت پیغمبر اتش بر افروخته است و بودا جوینده اتش خاموش.

یک ورقه دیپلم یا لیسانس یعنی چه ? یعنی تصدیق به اینکه صاحب این ورقه ، دوازده سال یا پانزده سال تمام و سالی چهار بار یا ده بار در فشار ترس قرار گرفته و قدرت محرکش ترس است و ترس است و ترس !

که این اسم ها و فرمول ها و سنه ها و محفوظات ، جایی از عمر پر از بیکاری فردای بچه ها را نخواهد گرفت .

فکرش را که می کردم می دیدم در هر خراب شده ای از گوشه های زندگی که افتاده باشی ، کم کم چنان در ابتذال فرو می روی و چنان عادتت می شود که حتی نمی خواهی داد بزنی

فکر کردم شاید علت این همه زمین خوردن این باشد که بیشترشان کفش حسابی ندارند

این مردم ده را میگویی ? بیچاره ها ... از جانواران هم کمترند ، انچه که انها را اداره میکند ، اول شکم ، بعد شهوت است ، با یک مشت غضب و یک مشت باید و نباید که کورکورانه به گوش انها خوانده اند