بریده‌های کتاب نفیسه سادات موسوی

وقتی داری زمان سختی را می‌گذرانی خیلی طبیعی است که حس کنی سخت‌ترین زمان را در کل دنیا می‌گذرانی، و داشتن این حس به هیچ‌وجه نشان‌دهنده‌ی خودخواهی نیست.

+تو هم غر بزن و شکایت کن. بگذار دیگران بدونن که اوضاع تو چقدر سخته. -آخه نمی‌دونم چی باید بگم. +دقت کن بقیه چجوری صحبت می‌کنن. اونا خیلی ساده راجع به مشکلات‌شون حرف می‌زنن و دقیقا همینجوریه که تو می‌فهمی اونا مشکل دارن.

اگر بهت احساس خوبی نمیده، چهارچوب و قوانینت رو به هم نزن.

من منتقد فیلمم و فیلم‌ها رو مرورنویسی می‌کنم. نیازی ندارم کسی این عنوان رو بهم اعطا کنه. اگه خودم می‌گم منتقد فیلمم، پس هستم. همین کافیه.

وقتی به دوست‌هام گفتم که می‌خوام استعفا بدم، بهم گفتن که به جاش مرخصی طولانی بگیر یا برو سفر. قبول نکردم. اگه این خشم قرار بود با چند روز آزاد وقت‌گذروندن از بین بره، اصلا از همون اول ایجاد نمی‌شد. بهرحال روزی که اون مرخصی‌ها تموم بشه و ناچار شم برگردم سر اون کار، دوباره اون خشم برمی‌گرده. نمی‌تونم مدام برم تعطیلات زمستونی و بهاری و تابستونی که! چیزی که بهش نیاز دارم، آرامش توی زندگیمه و توانایی مهار کردن خشمم.

خستگی، یکنواختی، پوچی و ناامیدی؛ به محض اینکه توی دام یکی‌شان بیفتی، بیرون آمدن از آن کار سختی است. مثل این است که توی یک چاه سقوط کنی و پشتت داغون بشود. احساس می‌کنی بی‌خودترین آدم دنیا هستی و تنها کسی هستی که عذاب می‌کشد.

وقتی بخش قابل توجهی از زمان ما صرف کار کردن، خستگی در کردن از کار و تاوان دادن به خاطر کار و نیز بسیاری از مسائل ضروری دیگر برای یافتن کار و آماده شدن و چسبیدن به آن می‌شود، گفتنش به طرز فزاینده‌ای دشوارتر می‌شود که حقیقتا چقدر از زمان‌مان به خودمان متعلق است.