بریده‌های کتاب مستاجر وایلدفل هال

عجیب است که گاهی بر پریشانی یکدیگر می گرییم اما قطره اشکی برای خودمان نمی ریزیم!

قلبش شبیه گیاه حساسی بود که یک لحظه در آفتاب می شکفد اما با کوچک ترین تلنگر یا خفیف ترین نسیمی جمع می شود و می رود توی خودش.

من که نیامده‌ام دنیا تا فقط از استعدادها و احساس‌های خوش دیگران بهره ببرم... بله؟ باید دیگران هم از استعدادها و احساس‌های من بهره ببرند.

جایی که امید نباشد، زندگی هم متوقف می‌شود.

به نزدیکی پرتگاه همان دره مخوفی رسیده بود که از تصورش به رعشه می افتاد و با هیچ دعا و استغاثه ای از آن نجات نمی یافت. دیگر هیچ چیز تسلایش نمی داد. تلاشهای در هم بر هم هترزلی برای دلداری دادن به هیچ نتیجه ای نمی رسید. دیگر به هیچ چیز دلش خوش نمی شد زندگی با همه علائقش، دغدغه های حقیرش و لذت های زودگذرش مسخره بازی ظالمانه ای بیش نبود.

بسیار خوب، اما شما گفتید فقط با وسوسه است که درستکاری قوام پیدا می کند... در ضمن به نظر شما زن را نباید در معرض وسوسه قرار داد یا با بدی ها آشنا کرد یا هر چیز دیگری از این قبیل پس لابد تصور می کنید که زن ذاتاً بدکار و ضعيف النفس است و نمی تواند در برابر وسوسه مقاومت کند...فقط تا وقتی پاک و معصوم است که در جهل باشد و محدود. درستکاری واقعی در وجودش نیست و نباید از گناه و بدی با او حرف زد، چون بلافاصله بدکار یا گناهکار می شود و هر چه بیشتر بداند و آزادی اش بیشتر بشود بدکاری و تباهی اش هم بیشتر می شود.... اما خب جنس برتر ذاتاً میل به درستکاری دارد، مقاومتش بیشتر است و هر چه با امتحان ها و خطرهای بیشتری روبه رو بشود این قوه مقاومت در او بیشتر می شود ... !!!!

«مرگ خیلی ترسناک است طاقت ندارم نمی دانی، هلن ... نمی توانی تصور کنی چیست، چون رو به رویت قرار نگرفته. وقتی دفنم کردید بر می گردی سرکار و زندگی ات و مثل همیشه شاد خواهی بود ودنیا ادامه خواهد یافت، همان طور پر جنب و جوش و سرخوش انگار نه انگار که من هم زمانی در همین دنیا بوده ام. من در گور خود ...!