بریده‌های کتاب آنی شرلی در ویندی پاپلرز

گیلبرت! تا به حال متوجه شده‌ای چند نوع سکوت وجود دارد؟ سکوت جنگل... سکوت ساحل... مرغزار... شب... بعد از ظهر تابستانی. و هر یک با دیگری تفاوت دارد، چرا که هرکدام از گونه‌ای متفاوت است و حال و هوای خاص خودش را دارد. مطمئنم اگر نابینا بودم و حتی نمی‌توانستم گرما و سرما را حس کنم، باز هم از نوع سکوت اطرافم می‌فهمیدم، کجایم.

او همان طور که چشم هایش کم کم گرم می شدند، فکر کرد چه کیفی دارد که نیمه شب بیدار شوی و بعد از شنیدن صدای زوزه های اولین طوفان زمستانی، خودت را زیر پتویت مچاله کنی و دوباره به سرزمین خواب و رویا برگردی.

همه‌ی ما از کسانی که به راز‌هایمان پی برده‌اند، متنفریم. "نورا"

هیچ چیز ارزشمندی آسان به‌دست نمی‌آید.

کاش تو هم اینجا بودی... اگر بودی، چنین لحظه‌ای برایم قدر و قیمت بیشتری پیدا می‌کرد.

"من بچه گربه ها را بیشتر از نوزاد آدم ها دوست دارم."

"خاله جیمزینا همیشه می گفت که اگر کمکی از دستتان بر نمی‌آید، حداقل حامل خبر بد نباشید."

نمی دانم...گاهی اوقات افکار ما بازی های عجیبی در می آورند.

الیزابت خیال‌پردازانه گفت:《فکر کنم این جاده به خدا برسد.》 آنی گفت:《شاید. شاید همه‌ی جاده‌ها همین‌طور باشند.》

هیچ کس برای خیال بافی کردن پیر نیست. خیالات هم هرگز پیر نمی‌شوند.

اینجا هروقت دلم بخواهد،میتوانم تنها باشم. هرچند وقت یکبار، تنها بودن خیلی لذت بخش است.

همیشه اگر بخواهی، می‌توانی راه درست را پیدا کنی.

اصلا دوست ندارم کتابی را که عاشقشم، امانت بدهم... چون به نظر می‌آید هیچ‌وقت مثل اولش بر‌‌نمی گردد...