بریده‌های کتاب آنی شرلی در ویندی پاپلرز

خیلی ها هستند که خوشی امروز را قربانی احتمالات تلخ فردا می کنند.

گیلبرت! تا به حال متوجه شده‌ای چند نوع سکوت وجود دارد؟ سکوت جنگل... سکوت ساحل... مرغزار... شب... بعد از ظهر تابستانی. و هر یک با دیگری تفاوت دارد، چرا که هرکدام از گونه‌ای متفاوت است و حال و هوای خاص خودش را دارد. مطمئنم اگر نابینا بودم و حتی نمی‌توانستم گرما و سرما را حس کنم، باز هم از نوع سکوت اطرافم می‌فهمیدم، کجایم.

او همان طور که چشم هایش کم کم گرم می شدند، فکر کرد چه کیفی دارد که نیمه شب بیدار شوی و بعد از شنیدن صدای زوزه های اولین طوفان زمستانی، خودت را زیر پتویت مچاله کنی و دوباره به سرزمین خواب و رویا برگردی.

" این هم فردا، دیگر نمی‌توانید مرا بگیرید. شما در‌ امروز جا مانده‌اید."

ولی گیلبرت! هرگز اجازه نده زیادی بزرگ و عاقل شوی... آن‌قدر بزرگ که دیگر عقلت اجازه ندهد قدم به سرزمین افسانه ای بگذاری.

- ممکنه فردا به‌خاطر گفتن این حرف‌ها از تو متنفر شم. + چرا؟ نورا با لحنی خشک گفت: «همه ما از کسایی که به رازهامون پی‌بردن متنفریم.»

همه‌ی ما از کسانی که به راز‌هایمان پی برده‌اند، متنفریم. "نورا"

هیچ چیز ارزشمندی آسان به‌دست نمی‌آید.

هرگز اجازه نده زیاد بزرگ و عاقل شوی... آن قدر بزرگ که دیگر عقلت اجازه ندهد قدم به سرزمین افسانه ای بگذاری.

کاش تو هم اینجا بودی... اگر بودی، چنین لحظه‌ای برایم قدر و قیمت بیشتری پیدا می‌کرد.

یادت باشه سرشکستگی بعد از سرافرازی میاد.

"من بچه گربه ها را بیشتر از نوزاد آدم ها دوست دارم."

"خاله جیمزینا همیشه می گفت که اگر کمکی از دستتان بر نمی‌آید، حداقل حامل خبر بد نباشید."

نمی دانم...گاهی اوقات افکار ما بازی های عجیبی در می آورند.

الیزابت خیال‌پردازانه گفت:《فکر کنم این جاده به خدا برسد.》 آنی گفت:《شاید. شاید همه‌ی جاده‌ها همین‌طور باشند.》

هیچ کس برای خیال بافی کردن پیر نیست. خیالات هم هرگز پیر نمی‌شوند.