بریده‌های کتاب آنی شرلی در ویندی پاپلرز

گیلبرت! تا به حال متوجه شده‌ای چند نوع سکوت وجود دارد؟ سکوت جنگل... سکوت ساحل... مرغزار... شب... بعد از ظهر تابستانی. و هر یک با دیگری تفاوت دارد، چرا که هرکدام از گونه‌ای متفاوت است و حال و هوای خاص خودش را دارد. مطمئنم اگر نابینا بودم و حتی نمی‌توانستم گرما و سرما را حس کنم، باز هم از نوع سکوت اطرافم می‌فهمیدم، کجایم.

" این هم فردا، دیگر نمی‌توانید مرا بگیرید. شما در‌ امروز جا مانده‌اید."

- ممکنه فردا به‌خاطر گفتن این حرف‌ها از تو متنفر شم. + چرا؟ نورا با لحنی خشک گفت: «همه ما از کسایی که به رازهامون پی‌بردن متنفریم.»

همه‌ی ما از کسانی که به راز‌هایمان پی برده‌اند، متنفریم. "نورا"

هیچ چیز ارزشمندی آسان به‌دست نمی‌آید.

"من بچه گربه ها را بیشتر از نوزاد آدم ها دوست دارم."

"خاله جیمزینا همیشه می گفت که اگر کمکی از دستتان بر نمی‌آید، حداقل حامل خبر بد نباشید."

نمی دانم...گاهی اوقات افکار ما بازی های عجیبی در می آورند.

الیزابت خیال‌پردازانه گفت:《فکر کنم این جاده به خدا برسد.》 آنی گفت:《شاید. شاید همه‌ی جاده‌ها همین‌طور باشند.》

هیچ کس برای خیال بافی کردن پیر نیست. خیالات هم هرگز پیر نمی‌شوند.

وقتی مُرد یکی از جمله های موعظه کشیش این بود: «و هرچه کرده‌اند به دنبال‌شان روان می‌شود...»

مطمئنم ریبکا دیو فکر می‌کند کار های من بچگانه‌اند، ولی گیلبرت! هرگز اجازه نده زیادی بزرگ و عاقل شوی‌، آن‌قدر بزرگ که دیگر عقلت اجازه ندهد قدم به سرزمین افسانه‌ای بگذاری!

آغاز کردن کار، بسیار ساده‌تر از خاتمه دادن آن است.

اینجا هروقت دلم بخواهد،میتوانم تنها باشم. هرچند وقت یکبار، تنها بودن خیلی لذت بخش است.

همیشه اگر بخواهی، می‌توانی راه درست را پیدا کنی.