بریده‌های کتاب درنایی در میان گرگ‌ها

"ما در دوران وحشتناکی زندگی می‌کنیم. دورانی که حقیقت جرمه و هیچ کاری نمی‌تونیم در موردش انجام بدیم"

"قدرت در برابر طمع و خشم دیگران از ما محافظت نمیکند. در برابر خودمون هم همینطور."

میدانستم زمان هایی هست که زمین و ستاره‌ها بر هم سایه می‌اندازند، ولی هرگز نمی‌دانستم که قلب و ذهنم هم می‌توانند در چنین حالتی قرار بگیرند.

"ما انسان‌های فانی فقط برای یه فصل زنده‌ایم، ولی طوری عشق می‌ورزیم که انگار ابدی هستیم"

امید خطرناک و عشق مرگبار است.

آیا تاریخ داستان واحدیست که با اندک تفاوت‌هایی در سراسر جهان بازخوانی و بازنمایی و بازتعریف می‌شود، یا بشر از این جهالت تکرار کردن و تکرار پذیری دست نمی‌کشد؟

در دوران تاریکی هر مادری مادر خودته. هر بچه‌ای بچه‌ی خودته و هر خواهری خواهر خودت... و هر غریبه‌ی نیازمندی یه دوسته.

صبور باش و به اطرافت نگاه کن. فراموش نکن به چیزای کم اهمیت تر توجه کنی. هر روز سعی کن متوجه بشی اوضاع تغییر کرده یا نه. توی ذهنت مرور کن قبلا شرایط چطور بوده. این تمرین حافظه و توانایی تحلیلت رو قوی تر میکنه. اگر بتونی به این سئوال پاسخ بدی ، اون وقت خودت متوجه می‌شی که چشمانت به اندازه‌ی کافی برای شکار کردن یه قاتل تیزبین شدن.

اولین چیزی که باید یاد بگیری این است که چطور مانند یک بازرس فکر کنی.

وقتی کسی که دوست داری اسیر می‌شه، به خاطرش به لونه‌ی ببر میری. به انتهای قلمرو پادشاهی و فراتر از اون میری. به جایی میری که اون هست. بدون توجه به بهایی که باید بپردازی اون رو پیدا می‌کنی.

معمولا حقیقت جلوی چشم آدمه ؛ فقط باید بدونیم کجا رو نگاه کنیم.

درنایی را دیدیم که توسط یک گله گرگ گرسنه محاصره شده بود. هر لحظه منتظر بودم که گله ، درنا را از هم بدرد و ببلعد ، اما مبهوت قدرت اعجاب انگیز پرنده شدم. این نکته‌ی مهم ، درنا را به یاد من می‌آورد که با شجاعت می‌تاخت و اهمیتی نداشت دشمنش چقدر وحشی و قدرتمند بود.

شاه ممکنه چهل هزار سرباز داشته باشه ، اما شمشیری که از اربابش دل بریده سلاح بی‌فایده‌ایه.

او می‌خواست ایسول زنده بماند ، نه اینکه کشته شود. همان دختری که گرمایش هنوز در خاطر او باقی مانده بود. گرمایی که زیر پوستش نفوذ کرده بود.

امید خطرناک و عشق مرگبار است.

دهان دریچه ایست که فاجعه به بار می آورد. زبان شمشیریست که سر را از تن جدا می کند. تا زمانی که دهان بسته و زبان در اعماق آن باشد، جسم انسان در آرامش است.

شما فکر می‌کنین منو می‌شناسین، در حالی که هیچی نمی‌دونین.

در دوران تاریکی هر مادری مادر خودته. هر بچه ای بچه ی خودته و هر خواهری خواهر خودت... و هر غریبه ی نیازمندی یه دوسته.

فقط فکر کن دوست داشتن کسی باعث میشد موجودی تاریک و بالدار به روحم هجوم بیاورد و احساس وحشت در استخوانهایم غوغا کند. همیشه کسی را دوست داری که دوستشان داری میمیرد.