بریده‌های کتاب پانصد صندلی خالی: روزنوشت های زنی در محاصره سه ساله الفوعه

مگر می‌ شود باور کرد که عده ای در داخل بی‌رحم تر از دشمنی شده باشند که مارا محاصره کرده است؟ (....) «ظلم نزدیکان از لبه شمشیر آهنین دردناک‌تر است.»

محاصره از آن بچه های کوچکی که پشت نیمکت می‌نشستند، مردانی ساخته که سلاح به دست می‌گیرند و به استقبال مرگ می‌روند و به سمت شهادت می‌روند.

نمی‌توانم بگویم که چه گذشت بر ما و چطور قدرت ما از توان ما بیشتر شد.

سایه ی مرگ که بالای سرت باشد، هر کاری از دستت بربیاید میکنی.

ما به همه چیز راضی شده ایم؛ اما هرگز به این راضی نمی‌شویم که فراموش بشویم. (....) چون ما زندگی را دوست داریم. (....) امیدوارم رویای ما زودتر از رویای محمود درویش محقق بشود؛ چون ما زندگی را دوست داریم، اگر راهی به سمت آن داشته باشیم!

نمی‌دانند که تکلیفشان چیست و سرنوشتشان چه می‌شود. نمی‌دانند به کنکور می‌رسند یا نه. اما درس میخوانند. مطمئن نیستند که به امتحان می‌رسند؛ اما اجازه رویا که دارند. ندارند؟

چیزی که در نگاه کسی مزخرف می اید ممکن است تمام دنیای یکی دیگر باشد.

جمله ها وا می‌روند و قلم یاری نمی‌کند برای وصف این جنگ وحشی. کسی که در سختی زندگی کرده، شبیه کسی که آن را فقط تصور می‌کند نیست. قدیمی ها خوب گفته اند؛ اصلا انگار فقط برای این حال و روز ما گفته اند: «شنیدن کی بود مانند دیدن.»

ناراحت بودم از ناراحتی اش و داشتم با خودم می‌گفتم چطور توقع داریم که خدا راه را برایمان باز کند، اگر خودمان راه قلب هایمان را به روی هم باز نکنیم.

ما مردمی هستیم که عزت تمام زندگی ماست. رسم ما این نیست که عزت نفسمان را بشکنیم و به کسی التماس کنیم و از کسی چیزی بخواهیم. عادت ما این نیست که برویم در خلق خدا تا وقتی که خدا هست.

باطل یک بار قدرت می‌گیرد و حق بارها.