بریده‌های کتاب الینور آلیفنت کاملا خوب است

ناسزا گفتن نشانه بارز آن است که فرد گنجینه لغت خیلی محدودی دارد.

آسمانی را مجسم کردم؛ آبی خیلی تیره، نرم و متراکم مانند هر. برفراز شب و در ژرفای مخملی آن نوری پراکنده شده بود که برای هزاران آسمان تاریک کافی بود. الگوها خودشان آشکار می شدند. نور به شدت چشممان را می زد و ما دنبال صدف حلزون، مرواریدهای پراکنده، خدایان، چهارپایان و گیاهان می گشتیم. وقتی بی حرکت ایستادیم، چرخیدیم و هنگام چرخیدن وارد دایره ی بزرگ تری شدیم که حلقه حلقه تا خورشید می رسید و آه لحظه ی سرگیجه ی آن...

"مگه چی میشه؟ اگه به کسی بگیم چه حال بدی داریم، وضعو بهتر می‌کنه؟ اونا که نمی‌تونن چیزی رو درست کنن، می‌تونن؟" گفت: "احتمالاً نمی‌تونن همه چیزو درست کنن، الینور. نه، اما صحبت کردن می‌تونه مفید باشه. می‌دونی، بقیه آدما هم مشکل دارن. می‌فهمن ناراحتی چطور احساسی‌یه...."

گاهی اوقات وقتی انسان می‌خواهد با دادن پیشنهاد به کسی کمک کند، به سوتفاهم منجر می‌شود و تمام پیشنهادها خوشایند نیست.

زندگی فقط یعنی اقدام قاطعانه، عزیزم. هرکاری می خوای بکنی، بکن. هرچی می خوای به دست بیاری، بگیرش تو چنگت. هرکاری رو که می خوای به سر انجام برسونی،به سرانجام برسون و عواقبش رو بپذیر.

هیچ امیدی وجود نداشت، اوضاع درست نمی شد. من درست نمی شدم. نه می شد از گذشته گریخت و نه می شد آن را پاک کرد.

ناخن های تمیز، مثل کفش تمیز نشانه بارز احترام به خود بود. من آدم مد روزی نبودم اما همیشه تمیز بودم. این طوری، با وجود آنکه در دنیا صاحب مقام و منصبی نبودم،لااقل می توانستم در جایی که هستم، سرم را بالا بگیرم.

روز هایی هست که احساس می کنم با جهان آنقدر ارتباط کمی دارم که رشته هایی که مرا به کره زمین متصل می کند، به نازکی تار عنکبوت و رشته های پشمک است‌؛ وزش یک باد شدید می تواند مرا کاملا از جا بکند، طوری که مانند دانه های گل قاصدک کنده و باد به این طرف و آن طرف پراکنده می شوم.

اینکه کسی را خیلی زیاد دوست داشته باشی همیشه کافی نیست. دوست داشتن زیاد از او محافظت نمی‌کند.