بریده‌های کتاب در حاشیه

همیشه می‌نوشتم، حتی اگر نوشتن پدرم را در می‌آورد و تقریبا همیشه ناامیدم می‌کرد.

ایده‌ی وولف واضح است: نوشتن یعنی اتراق کردن در مغز خود؛ البته بدون گم شدن در هیاهوی هزار و یک فکر و روزمرگی جورواجوری که مجبور است هر روز به عنوان ویرجینیا با آن‌ها سروکله بزند.

هر کتابی که می‌خوانم میزبان تمام کتاب‌هایی است که تاکنون خوانده‌ام و آن‌ها را آگاهانه یا ناآگاهانه در وجود خود نشانده‌ام. برای همین است که نوشتن در مورد لذت‌ها، زخم‌هایمان و نگاهمان به دنیا به این معناست که هر زمان و هرکجا، با هر چیزی که می‌نویسیم اعلام می‌کنیم که محصول تمام رویارویی‌ها و برخورد‌های خوب، بد، عامدانه و تصادفی با نوشته‌های دیگران هستیم.

آن کتاب‌هایی که واقعاً در زندگی به دادمان می‌رسند اغلب اتفاقی پیدا می‌شوند.

نوشتن چیزی نیست جز پا گذاشتن به گورستانی که تمام گورهایش، در انتظار نبش قبر شدن هستند.

در اینجا مایلم به نکته‌ای اشاره کنم. اینکه یک زن، زنی که روی جلد کتاب است، جسورانه، خود را از زبان دیگریِ بایسته‌اش یک نابغه می‌نامد، نابغه‌ای که میان دو مرد نابغه ایستاده و قبل از نام بردن از آن‌ها از خودش نام می‌برد، شگفت‌انگیز است. گرترود استاین به هیچ‌عنوان فروتن نبود؛ هیچ شرمی نداشت. خنده‌ام گرفت؛ خنده‌ای از سر هم‌دردی.