بریده‌های کتاب سوکورو تازاکی بی رنگ و سال های زیارتش

خودکشی را طبیعی‌ترین راه چاره می‌دید و هنوز هم درست نمی‌دانست چرا آن روز‌ها این قدم آخر را برنداشته بود. گذشتن از مرز زندگی و مرگ، سخت‌تر از این نبود که تخم‌مرغ خام لیزی را ته گلو بیندازد.

مثل آدمی که در توفان، نومیدانه به تیر چراغی بچسبد، به این روال هر روزه چسبیده بود.

خب، بیشتر وقت‌ها فکر می‌کنم برای بقیه آدم‌‌ها کسل‌کننده و بی‌اهمیتم. برای خودم هم همین‌جور.

می‌توانی روی خاطره‌ها سرپوش بگذاری، یا چه می‌دانم، سرکوب‌شان کنی، ولی نمی‌توانی تاریخی را که این خاطرات را شکل داده پاک کنی.

آدم را درد است که به تفکر می‌رساند. ربطی به سن هم ندارد، چه برسد به ریش.

هر قدر هم سفره‌ی دلت را برای آدمی باز کنی، هنوز چیزهایی هست که فاش نمی‌شود کرد.

فکر کرد انگار زندگی من سرِ بیست‌سالگی ایستاده. روزهایی که بعدش آمدند وزن و جِرم نداشتند. سال‌ها پی هم آمده و رفته بودند، بی‌صدا مثل نسیمی ملایم. نه زخمی جا گذاشته بودند، نه اندوهی..

دردسر واقعی وقتی است که دیگر درد را هم نفهمی.

انگار در زندگی خوابگردی می‌کرد، انگار مرده بود و هنوز حالی‌اش نبود.

جایی از وجودش آسوده و رها شده و جایی دیگر کیپ و محکم بسته شده بود.

حس می‌کرد انگار لقمه‌ی قلنبه‌ای از چیزی را قورت داده که نبایست می‌داده، چیزی که نه می‌تواند تفش کند نه هضمش.

وقتی دیگر طاقتِ درد نداشت، خودش را از تن‌اش جدا می‌کرد و از نزدیک، از نقطه‌ای بی‌درد، سوکورو تازاکی را نگاه می‌کرد که این چنین زجر می‌کشید.

آدم‌هایی که آزادی‌شان گرفته می‌شود، آخرسر همیشه از یکی بدشان می‌آید.

گاهی وقت‌ها واقعیت من را یاد شهری مدفون زیر ماسه‌ها می‌اندازد. هرقدر زمان می‌گذرد، ماسه‌ها روی هم بیشتر تلنبار می‌شوند. یک وقت هم بادی می‌آید و ماسه‌ها را کنار میزند و چیزی که زیرشان است پیدا می‌شود.

در عمیق‌ترین نقطه‌ی جانش به درک رسید. درک این‌که هیچ قلبی صرفا به واسطه‌ی هماهنگی، با قلب دیگری وصل نیست؛ زخم است که قلب‌ها را عمیقا به هم پیوند می‌دهد.

انگار زندگیِ من سرِ بیست سالگی ایستاده. روزهایی که بعدش آمدند وزن و جِرم نداشتند.

بعضی چیز‌ها توی زندگی آن‌قدر پیچیده‌اند که به هیچ زبانی نمی‌شود توضیح‌شان داد.

کلی چیز جورواجور هست که توی زندگی باید باهاش سروکله بزنیم. همیشه هم انگار هر چیزی به یک چیز دیگر وصل است. می‌آیی یک مشکل را حل کنی، بعد می‌بینی یک چیز دیگر که اصلا انتظارش را نداشته‌ای، به‌جاش می‌زند بیرون. می‌بینی خلاص شدن از دست‌شان آن‌قدر هم ساده نبوده.

سوکورو تازاکی در عمیق‌ترین نقطه‌ی جانش به درک رسید. درک این‌که هیچ قلبی صرفا به واسطه‌ی هماهنگی، با قلب دیگری وصل نیست؛ زخم است که قلب‌ها را عمیقا بهم پیوند می‌دهد. پیوند درد با درد، شکنندگی با شکنندگی. تا صدای زجه بلند نشود، سکوت معنی ندارد و تا خونی ریخته نشود، عفو معنی ندارد و تا از دل ضایعه‌‌ای بزرگ گذر نکنی، رضا و رضایت بی‌معنی است. هماهنگی واقعی در همین‌ها ریشه دارد.

هر قدر هم سفره‌ی دلت را برای آدمی باز کنی، هنوز چیز‌هایی هست که فاش نمی‌شود کرد.