بریده‌های کتاب تسوکورو تازاکی بی رنگ و سال های زیارتش

رو حافظ میشه سرپوش گذاشت،اما تاریخ رو نمیشه مخفی کرد.

اگر میخواهی آزاد باشی مهم تر از هر چیزی این است:احترام به حد و مرز ها و عصبانیت از آنها.

ارتباط یک قلب با قلبی دیگر صرفاً از جنس هماهنگی نیست، بلکه قلب‌ها از طریق زخم‌هاشان است که عمیقاً در ارتباط اند. درد با درد رتباط برقرار می‌کند و شکستگی با شکستگی. اگر فریاد اندوه نباشد سکوتی نیست؛اگر خونی ریخته نشود ،بخششی نیست،و بدون گذر از ورطه خسرانی عمیق،تسلیم و رضایی در کار نخواهد بود. این است ریشه هماهنگی واقعی.

چیز دیگری هم که از کار کردن برای بقیه یاد گرفتم، این بود که اکثر آدم های دنیا هیچ مشکلی با دستور شنیدن ندارند. راست اش خیلی هم خوشحال می شوند که یکن نکن بشنوند. ممکن است غر هم بزنند ولی احساس واقعی شان این نیست. فقط عادت کرده اند غر بزنند. اگر به شان بگویی خودشان فکر کنند، تصمیم بگیرند و مسئولیتش را هم بپذیرند گیج و ویج میمانند

«هرچی باشد، این یادت بماند. تاریخ را نه می‌شود پاک کرد نه عوض. مثل این است که بخواهی خودت را نابود کنی.»

«آدمایی که آزادی شون ازشون گرفته میشه آخرش از یکی نفرت پیدا می کنن.»

وجه مهمی از جهان بود که بیانش تنها از طریق موسیقی ممکن می شود.

«و با این که تنهایی ،بی کس نیستی.»

می شود روی خاطره ها سرپوش گذاشت، ولی تاریخ را نمی شود پاک کرد.

وقتی آنجور عمیق برنجی، زبانت هم بند می آید.

از حالا به بعد مجبور بود این هسته یخ زده را آب کند، تکه تکه. ممکن بود وقت ببرد، ولی مجبور بود. منتها برای آب کردن این خاک یخ زده گرمای تن خودش کافی نبود، به گرمای کس دیگری هم نیاز داشت!

مثل آشپز که خودش مهمترین ماده لازم است و توی دستور آشپزی نیست

اگر می خوای ورزشکار حرفه ای بشی،باید یاد بگیری چطور بازنده خوبی باشی.

بعضی فکرها را آدم باید تحت هر شرایط فقط برای خودش نگه دارد .

«توضیح دادن بعضی چیزا تو زندگی به هر زبونی پیچیده ست»

هر چی توی زندگی پیش تر میرویم،یواش یواش بیشتر میفهمیم کی هستیم ولی هر قدر بیشتر میفهمیم کی هستیم،خودمان را بیشتر از دست میدهیم