بریده‌های کتاب شوخی

در تکامل تدریجی رابطه، نقطهٔ عطف همیشه از رویدادهای دراماتیک پدید نمی‌آید؛ اغلب از چیزهایی ناشی می‌شود که در ابتدا به کلی بی‌اهمیت به نظر می‌آید.

بشر گرفتار در دامِ شوخی از فاجعه‌ای شخصی رنج می‌برد که از بیرون چرند و خنده‌دار می‌آید.

آن‌ها به جسم خود عشق می‌ورزند. ما از جسم خودمان غافل بودیم. آن‌ها عاشق سفرند، ما همان‌جا که بودیم، ماندیم. آن‌ها عاشق ماجرایند، ما تمام وقتمان را در جلسات گذراندیم. آن‌ها عاشق جازند، ما به تقلید بی‌رنگ و بو از موسیقی سنتی‌مان راضی بودیم. آن‌ها خودشان را دوست دارند، ما می‌خواستیم دنیا را نجات دهیم اما با افکار ناجیانهٔ خود آن را تقریبا نابود کردیم. شاید آن‌ها با اصالت خودپرستی‌شان همان‌هایی باشند که دنیا را نجات می‌دهند.

بله. باید شیفته‌ی گام‌های آهسته‌اش شده باشم. از کندی او پرتو تسلیم می‌تابید: هیچ مکانی ارزش شتافتن و هیچ چیزی ارزش آزرده‌شدن ندارد.

او در باره تاریخ هیچ نمی دانست در زیر آن زندگی کرده بود

فیلم های مورد علاقه اش فیلم های جنگی بسیار رایج آن زمان بود شاید به لحاظ جنبه هیجان انگیز آن ها اما به احتمال قوی تر به خاطر این که رنج های توانفرسای نهفته در این فیلم ها او را سرشار از احساس رقت و دلسوزی می کرد و به نظر او موجب تعالی معنوی و نشان دهنده قسمت ((جدی)) وجودش بود که آن قدر آن را با ارزش می پنداشت

تقریبا دو سال با هم بودیم و من کم‌کم حوصله‌ام داشت سر می‌رفت و تعجبی هم ندارد. هیچ زنی نمی‌تواند تا ابد به یک عشق بچگانه قانع باشد. پاول کاملا راضی بود. او از آسایش بی‌تعهدی لذت می‌برد. هر مردی در وجودش یک رگه‌ی خودخواهی دارد. بر زن است که از خود و از ماموریت خود به عنوان زن دفاع کند.

صبحانهٔ مفصل کلید موفقیت تمام روز است.

آن‌ها که در ابدیت زندگی می‌کنند با اندوه بیگانه‌اند.

از آن به بعد هر وقت رابطه تازه ای با مردها یا زن هایی برقرار می کنم که بالقوه می توانند دوستم یا عشقم باشند آن ها را در آن زمان و آن مکان مجسم می کنم و از خودم می پرسم آیا آن ها هم دست خود را بلند می کردند؟

تا وقتی که مردم گریزگاه، قلمرو قصه‌های جن و پری را در بر دارند، سرشار از نجابت، شفقت و شعرند اما دریغ که در قلمرو زندگی روزمره خود به احتمال زیاد آکنده از احتیاط، بی‌اعتمادی و سوءظن‌اند.

و با وحشت متوجه شدم هر ذره از هر آنچه در نتیجه یک اشتباه ایجاد می‌شود،به اندازه چیزهایی که از راه منطق و ضرورت ایجاد می‌شوند،واقعی‌اند.

تنها چیزی که میخواهم بگویم این است که هیچ یک از جنبش‌های بزرگی که با هدف تغییر دادن دنیا به وجود آمده است نمی تواند تمسخر و تحقیر را تحمل کند تمسخر زنگاری است که هر به چه بنشیند کم کم آن را تحلیل می‌برد