بریده‌های کتاب آدم خواران

مَزِرا از دوردست ناله‌اش بلند شد: میدانم که والی بزدل است، اما کشیش کجاست؟ بوتودون غرید: زیر صلیب مسیح خُروپف میکند! آمد حواس این جماعت را پرت کند ولی خودش آن قدر مست شده که توی کلیسا پـس افتاده!

اصلا اگر دوست داشتید میتوانید آن را بخورید:)

خاکسترش از حماقت و شرارت بی کرانِ این مردمان به ٱسمان ها سر کشید

مردم فهمیده بودند که کشتن یک انسان به راحتی برداشتِ محصول است.

مادری رنجور پشت پنجرهٔ بازِ خانه منتظر فرزندش بود

دوست دارم طوری برقصم انگار فردایی در کار نیست!

پشت محراب مسیح بر روی صلیبش از حال رفته و موهای بلندش به پایین ریخته بود. گویی او را طوری آن جا گذاشته بودند که ببیند آن پایین انسانهای وحشی در حال ارتکاب چه جنایتی هستند.

«هورا! نفس میکشد! نمرده! قرار است زنده بسوزانیمش!»

اکنون داشتند ساندویچ های ساخته شده از چربی یک انسان را میخوردند

ما یه زمانی،آدم های خوبی بودیم.

چه طور دوست قدیمیش آن‌قدر غریبه شده بود؟

آلن به این فکر می‌کرد که مردم امسال، به رغم خنده‌هاشان، فقط وانمود می‌کنند که خوشحال‌اند.

حماقت چشمشان را کور کرده،نمی‌توانند حقیقت را ببینند.

در سر لرزان و صورت اشک آلودش، در قلب شکسته و گرفته اش، در تمام وجودش، دیگر نه اراده ی محکمی بود نه عزمی راسخ برای کاری.

وحشی‌گری را می‌شد در پرچمی دید که بالای خانه‌ی والی افراشته شده بود.

در موندو نان تازه است شراب کهنه و مردم سرزنده.

،چه پسر عزیزی هستی.چقدر ساده دل و خوبی. اصلا به دنیا آمده ای که دل ببری.همیشه شادی. هیچوقت لبخند از روی لب هایت پاک نمی‌شود.چشمانت هم که مثل آسمان است

«نمی دانیم آن روز چه بلایی سرمان آمده بود.» همیشه همین طور است. یک روز اتفاقی می افتد و همه می گویند «درست است ولی فلانی بود که.... »