بریده‌های کتاب آدم خواران

وحشی‌گری را می‌شد در پرچمی دید که بالای خانه‌ی والی افراشته شده بود.

در موندو نان تازه است شراب کهنه و مردم سرزنده.

چند نفر پرسیدند:«او کی بود؟» تمام بعدازظهر مشغول کشتن کسی بودند که حتی نمی‌دانستند کیست.

او به کشتی شکسته ای می‌مانست که میان امواج وحشی دریا گیر افتاده و، با دکل و و بادبانِ خُرد شده، همچنان نمی‌خواست غرق شود.

همیشه همینطور است. یک روز اتفاقی می‌افتد و همه می‌گویند:«درست است ولی فلانی بود که...»

آدم‌خواران ساندویچ انسانی‌شان را می‌خوردند.

واقعا سرعت از بین رفتن هوش و عقل مردم ، تعجب برانگیز است.

،چه پسر عزیزی هستی.چقدر ساده دل و خوبی. اصلا به دنیا آمده ای که دل ببری.همیشه شادی. هیچوقت لبخند از روی لب هایت پاک نمی‌شود.چشمانت هم که مثل آسمان است

مردم فهمیده بودند که کشتن یک انسان به راحتیِ برداشتِ محصول است.

کشتن آلن به یک سیرک تبدیل شده بود. مضحکه ای از لوده بازی های عده ای مجنونِ غضبناک . مردم با پای چپ از روی آلن رد می‌شدند ، چون اعتقاد داشتند این کار برای شان شانس می آورد . آن ها طوری آلن را می‌زدند انگار دارند گندم یا خرمن می‌کوبند.

برای آنکه نمیخواهند حقیقت را ببینند. انها دارند سعی میکنند چشمهای خود را به روی اشتباهشان ببندند، چون نمیتوانند به آن اعتراف کنند.

آلن به این فکر می‌کرد که مردم امسال، به رغم خنده‌هاشان، فقط وانمود می‌کنند خوشحال‌اند.

چند نفر پرسیدند: او کی بود؟ تمام بعد از ظهر مشغول کشتن کسی بودند که حتی نمی‌دانستند کیست‌

<<حیوان‌ها، حیوان‌ها! اما نه، نه،حیف نام حیوان که روی شما بگذارند.>>

مردم فهمیده بودند که کشتن یک انسان به راحتیِ برداشتِ محصول است.

آدم‌خواران ساندویچِ انسانی‌شان را می‌خوردند.

خورشید، در افق، خون گریه می‌کرد