بریده‌های کتاب آدم خواران

در موندو نانْ تازه است شرابْ کهنه و مردمْ سرزنده.

آه از آن چهره ها، از آن فریاد ها، از آن بوی گند.

خاکسترش از حماقت و شرارت بی کرانِ این مردمان به ٱسمان ها سر کشید

مردم فهمیده بودند که کشتن یک انسان به راحتی برداشتِ محصول است.

مادری رنجور پشت پنجرهٔ بازِ خانه منتظر فرزندش بود

دوست دارم طوری برقصم انگار فردایی در کار نیست!

+می‌دانم که والی بزدل است، اما کشیش کجاست؟ -زیر صلیب مسیح خروپف می‌کند! آمد حواس این جماعت را پرت کند ولی خودش آنقدر مست شده که توی کلیسا پس افتاده!

مردم فهمیده بودند که کشتن یک انسان به راحتی برداشت محصول است.

پشت محراب مسیح بر روی صلیبش از حال رفته و موهای بلندش به پایین ریخته بود. گویی او را طوری آن جا گذاشته بودند که ببیند آن پایین انسانهای وحشی در حال ارتکاب چه جنایتی هستند.

اصلا به دنیا آمده‌ای که دل ببری.

«هورا! نفس میکشد! نمرده! قرار است زنده بسوزانیمش!»

جمعیت همه شادوشنگول بودند. سوختن آدم زمان زیادی می‌برد.

اکنون داشتند ساندویچ های ساخته شده از چربی یک انسان را میخوردند

ما یه زمانی،آدم های خوبی بودیم.

چه طور دوست قدیمیش آن‌قدر غریبه شده بود؟

حماقت چشم‌شان را کور کرده.نمی‌توانند حقیقت را ببینند.

اما حالا حتی اگر شیطان هم اینجا بود و می دید که چندتا از انگشتان پای آلن با انبردست مولانگی به پرواز در می آیند و در هوا تکان می‌خورند، برایش اشک می‌ریخت.

آلن به این فکر می‌کرد که مردم امسال، به رغم خنده‌هاشان، فقط وانمود می‌کنند که خوشحال‌اند.

چند نفر پرسیدند «او کی بود؟» تمامِ بعد از ظهر مشغول کشتن کسی بودند که حتی نمی دانستند کیست.