بریده‌های کتاب دیوان اشعار فروغ فرخزاد

خورشید مرده بود ... و هیچ کس نمی دانست که نام ان کبوتر غمگین که از قلب ها گریخته، ایمان است .... آه ای صدای زندانی آیا شکوه یاس تو هرگز نقبی به سوی نور نخواهد زد ؟ آه ای صدای زندانی آه ای آخرین صدای صدا ها ... . . . آیه های زمینی /دفتر تولدی دیگر

من از نهایت شب حرف میزنم من از نهایت تاریکی و از نهایت شب حرف میزنم اگر به خانه ی من امدی برای من ای مهربان چراغ بیاور و یک دریچه که از ان به ازدحام کوچه ی خوشبخت بنگرم.... . . ‌ هدیه /دفتر تولدی دیگر

ان روز ها رفتند آن روز ها مثل نباتاتی که در خورشید می پوسند از تابش خورشید پوسیدند و گم شدند ان کوچه های گیج از عطر اقاقیا ها در از دحام پرهیاهوی خیابان های بی برگشت و دختری که گونه هایش را با برگ های شمعدانی رنگ میزد ، آه اکنون زنی تنهاست اکنون زنی تنهاست . . . . آن روز ها/ دفتر تولدی دیگر

به او جز از هوس چیزی نگفتند در او جز جلوه ظاهر ندیدند به هرجا رفت در گوشش سرودند که زن را بهر عشرت آفریدند

از میان پلک های نیمه باز خسته دل نگاه میکنم ؛ مثل موج ها تو از کنار من دور می شوی ... باز دور می شوی ... روی خط سربی افق یک شیار نور میشوی با چه می توان عشق را به بند جاودان کشید؟ با کدام بوسه ، با کدام لب ؟ در کدام لحظه ، در کدام شب؟ مثل من که نیست میشوم .... مثل روز ها.... مثل فصل ها..‌ مثل آشیانه ها مثل برف روی بام خانه ها ... او هم عاقبت در میان سایه ها غبار میشود مثل عکس کهنه ای تآر تار تار میشود با کدام بال میتوان از زوال روز ها و سوز ها گریخت با کدام اشک میتوان پرده بر نگاه خیره زمان کشید ؟ با کدام دست میتوان عشق را به بند جاودان کشید ؟ با کدام دست ....... . . . با کدام دست/ دفتر شعر اسیر

آه... هرگز گمان مبر که دلم با زبانم رفیق و همراهست هر چه گفتم دروغ بود دروغ کی ترا گفتم آنچه دلخواهست شاید این را شنیده ای که زنان در دل «آری» و «نه» به لب دارند ضعف خود را عیان نمیسازند رازدار و خموش و مکارند آه، من هم زنم زنی که دلش در هوای تو میزند پر و بال دوستت دارم ای خیال لطیف دوستت دارم ای امید محال

آری آغاز دوست داشتن است گرچه پایان راه نا پیداست من به پایان دگر نیندیشم که همین دوست داشتن زیباست

من پری کوچک غمگینی را میشناسم که در اقیانوس مسکن دارد و دلش را در یک نی لبک چوبین نی نوازد ارام ،آرام پری کوچک غمگینی که شب از یک بوسه می میرد و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد ..... . . . تولدی دیگر /دفتر تولدی دیگر

آری ، آغاز دوست داشتن است گرچه پایان راه ناپیداست من به پایان دگر نیندیشم که همین دوست داشتن زیباست . . . . دفتر اسیر / از دوست داشتن

سلام ، ای شب معصوم ! سلام ، ای شبی که چشم های گرگ های بیابان را به حفره های استخوانی ایمان و اعتماد بدل میکنی و در کنار جویبارهای تو ، ، ارواح بید ها ارواح مهربان تبرها را میبویند من از جهان بی تفاوتی فکر ها و حرف ها و صدا ها می ایم و این جهان به لانه ی مارانی مانند است و این جهان پر از صدای پای مردمی است که همچنان که تو را می بوسند در ذهن خود طناب دار تو را می بافند .. سلام ، ای شب معصوم !.... . . .ایمان بیاوریم به اغاز فصل سرد

وه.... چه زیبا بود اگر پاییز بودم وحشی و پور شور و رنگ آمیز بودم پیش رویم : چهره تلخ زمستان جوانی پشت سر : آشوب تابستان عشقی ناگهانی سینه ام : منزلگه اندوه و درد و بد گمانی کاش چون پاییز بودم کاش چون پاییز بودم ... . . ‌. اندوه پرست / دفتر دیوار

پاییز، ای مسافر خاک آلوده در دامنت چه چیزی نهان داری جز برگ های مرده و خشکیده دیگر چه ثروتی به جهان داری ؟... . . . پاییز / دفتر شعر اسیر

آخرین بار آخرین بار آخرین لحظه ی تلخ دیدار سر به سر پوچ دیدم جهان را باد نالید و من گوش کردم خش خش برگ های خزان را باز خواندی باز راندی باز بر تخت عاجم نشاندی باز در کام موجم نشاندی گرچه پرنیان غمی شوم سال ها در دلم زیستی تو آه ، هرگز ندانستم از عشق چیستی تو کیستی تو . . . پوچ / دفتر عصیان ...

آنگه در آسمان نگاهت گشوده گشت بال بلور قوس و قزح های رنگ رنگ درسینه قلب روشن محراب می تپید من شعله ور در آتش آن لحظه ی درنگ گفتم خموش آری و همچون نسیم صبح لرزان و بی قرار وزیدم به سوی تو اما تو هیچ بودی و دیدم هنوز هم درسینه هیچ نیست به جز آرزوی تو ... . . . بلور رویا / دفتر عصیان

مرگ من روزی فرا خواهد رسید در بهاری روشن از امواج نور در زمستان غبار آلود و دور یا خزانی خالی از فریاد و شور مرگ من روزی فرا خواهد رسید روزی از این تلخ و شیرین روز ها روز پوچی همچو روزان دگر سایه ای ز امروز ها ، دیروز ها دیدگانم همچو دالان های تار گونه هایم همچو مرمر های سرد ناگهان خوابی مرا خواهد ربود من تهی خواهم شد از فریاد درد می خزند آرام روی دفترم دست هایم خالی از افسون و شعر یاد می ارم که در دستان من روزگاری شعله می زد خون شعر خاک میخواند مرا هر دم به خویش می رسند از ره که در خاکم نهند آه شاید عاشقانم نمیه شب گل به روی گور غمناکم نهند بعد من ناگه به یک سو میروند پرده های تیره ی دینیای من چشم های ناشناسی می خزند روی کاغذ ها و دفتر های من در اتاق کوچکم پا می نهد بعدمن با یاد من ببگانه ای در بر آیینه می ماند به جای تار مویی ، نقش دستی ، شانه ای می رهم از خویش و می مانم از خویش هر چه بر جا مانده ویران میشود روح من چون بادبان قایقی در افق های دور پنهان میشود می شتابند از پی هم بی شکیب روز ها و هفته ها وماه ها چشم تو در انتظار نامه ای خیره می ماند به چشم راه لیک دیگر پیکر سرد مرا می فشارد خاک ، دامنگیر خاک بی تو ، دور از ضربه های تو قلب من میپوسد انجا زیر خاک بعد ها نام مرا باران و باد نرم می شویند از رخسار سنگ گور من گمنام میماند به راه فارغ از افسانه های نام و ننگ . . . بعد ها / دفتر عصیان

آری آغاز دوست داشتن است گرچه پایان راه ناپیداست من به پایان دگر نیاندیشم که همین دوست داشتن زیباست

کاش در بزم فروزنده ی تو خنده ی جام شرابی بودم کاش در نیمه شبی دردآلود سستی و مستی خوابی بودم کاش دربستر تنهایی تو پیکرم شمع گنه می افروخت ریشه زهد تو حسرت من زین گنه کاری شرین می سوخت کاش از شاخه ی سرسبز حیات گل اندوه مرا می چیدی .... . . . آرزو /دفتر دیوار

گاه میگوید که : کو، آخر چه شد آن نگاه مست و افسونکار تو؟ دیگر آن لبخند شادی بخش و گرم نیست پیدا بر لب تبدار تو من پریشان دیده میدوزم بر او بی صدا نالم که : اینست آنچه هست خود نمیدانم که اندوهم ز چیست زیر لب گویم: چه خوش رفتم ز دست